საშინაო და საგარეო პოლიტიკის აქტუალურ თემებზე „ინტერპრესნიუსი“ პოლიტოლოგსა და კონსტიტუციონალისტს, ვახტანგ ძაბირაძეს ესაუბრა.

- ბატონო ვახტანგ, ხელისუფლებასა და ოპოზიციას შორის მოლაპარაკებები ისევ უშედეგოდ დასრულდა. მოდი, ჯერ მომხდარი შევაფასოთ და შემდეგ გადავიდეთ იმ თემებზე, რომელიც ამ პროცესს უკავშირდება...

- გულწრფელად რომ გითხრათ, ხელისუფლებასა და ოპოზიციას შორის მოლაპარაკებების უშედეგოდ დასრულება ჩემთვის მოულოდნელი არ ყოფილა. წითელი ხაზები, რომლებზეც მხარეები არ ლაპარაკობდნენ, ისევ არსებობდა.

დანარჩენი საკითხები, რაზეც იყო საუბარი - საარჩევნო სისტემა, მართლმსაჯულება და სხვა, თანამდევი საკითხები იყო როგორც ხელისუფლებისთვის, ისე ოპოზიციისთვის. ყველაზე მნიშვნელოვანი, მოყოლებული 1 ნოემბრიდან, იყო რიგგარეშე არჩევნების საკითხი. ოპოზიცია ითხოვს რიგგარეშე არჩევნებს.

ერთადერთი, რაც ოპოზიციას შეიძლებოდა რიგგარეშე არჩევნების პარალელურად დაეყენებინა, იყო საარჩევნო ადმინისტრაციის ცვლილება. ამას იმიტომ ვიხსენებ, რომ ხელისუფლებასა და ოპოზიციას შორის დაპირისპირების ძირითადი კვანძი ეს ორი საკითხი იყო.

შეთანხმება სწორედ იმის გამო არ შედგა, რომ წითელი ხაზები არც ხელისუფლებამ დათმო და არც ოპოზიციამ

არადა, არჩევნების ლეგიტიმურობა აღიარა როგორც ეუთო/ოდირმა, ისე აშშ-მა, ამერიკის სენატში საქართველოს საკითხზე გამართულ მოსმენაზე თქვა, რომ არჩევნები საქართველოში „ლეგიტიმურობის ზღვარზე“ გაიმართა. მთლად ლეგიტიმური არ ყოფილაო, მაგრამ ამერიკამაც აღიარა მისი ლეგიტიმურობა.

ხელისუფლებას რაღაც ჰქონდა ხელმოსაჭიდი, მაგრამ შემდეგ ამ თემას დაემატა პოლიტპატიმრების თემა. თუ ამ ორ თემაზე მხარეები შეთანხმდებოდნენ, დანარჩენები როგორღაც მოგვარდებოდა და პრობლემები აღარ იქნებოდა.

როგორც ითქვა, მხარეები სამ საკითხზე შეთანხმდნენ და დარჩა ის ორ საკითხი, რომელიც ორივე მხარისთვის წითელი ხაზები იყო. შეთანხმება სწორედ იმის გამო არ შედგა, რომ წითელი ხაზები არც ხელისუფლებამ დათმო და არც ოპოზიციამ.

- გასაგებია, რომ ევროპა და ამერიკა არჩევნების ლეგიტიმურობას ეჭვქვეშ არ აყენებს, მაგრამ როგორც ბატონმა დანიელსონმა ბრძანა - უფრო მეტი კომპრომისი ხელისუფლებას მოეთხოვება.

ალბათ მმართველი გუნდისგან, რომელიც ოპოზიციას პარლამენტში შესვლისკენ მოუწოდებს, ლოგიკურიც კი იქნებოდა, საკითხი - უნდა თუ არა ხალხს რიგგარეშე არჩევნების გამართვა, რეფერენდუმზე დასმულიყო.

ხომ არ შეიძლება ვივარაუდოთ, რომ მმართველ ძალას სულაც არ სურდა პარლამენტში ეხილა „ნაცმოძრაობა“, რომლის „დასრულების“ შესახებ „ოცნების“ ლიდერებმა არაერთხელ გააკეთეს განცხადება? არც „ლელოსა“ და „ევროპული საქართველოს“ ნახვა უნდოდა პარლამენტში, რადგან ეს პარტიებიც მას „რადიკალურ ოპოზიციად“ ჰყავს გამოცხადებული?

თქვენი აზრით, რატომ არ დათანხმდა ხელისუფლება რეფერენდუმის გამართვას? ხალხს რატომ არ ენდო მმართველი გუნდი?

- ჩვენი პრობლემა ის არის, რომ ხელისუფლებაც და ოპოზიციაც ლაპარაკობს ხალხის სახელით და მოქმედებს ხალხისა და ქვეყნის საწინააღმდეგოდ.

ჩემი აზრით, ხელისუფლებამ რეფერენდუმზე უარი თქვა მარტივი მიზეზის გამო. თუ ჩვენი ისტორიის ბოლო 30-წლიან მონაკვეთს გადავხედავთ, დავინახავთ, რომ ჩვენში ხელისუფლების ცვლილება ხდება ან რევოლუციით, იქნებოდა ეს სისხლიანი, ან ვარდების, ან რევოლუციასთან მიახლოებული არჩევნებით. ასეთი იყო 2012 წლის არჩევნებიც.

ხელისუფლებაც და ოპოზიციაც ლაპარაკობს ხალხის სახელით და მოქმედებს ხალხისა და ქვეყნის საწინააღმდეგოდ

არაერთხელ მითქვამს, ჩვენთან არჩევნებზე მოქმედი პირები არიან ხელისუფლება და ოპოზიცია და ჩვენი მეზობლები. ჩვენი პარტნიორები და რუსული გავლენის ქვეშ მყოფი პოლიტიკური ძალები. ესენი განსაზღვრავენ, ჩვენთან გამართული არჩევნები ლეგიტიმურია თუ არა. ჩვენთან, საქართველოს შიდა პოლიტიკაში ყველა არჩევნების შემთხვევაში ეს კვარტეტი სხვადასხვა ფორმით მოქმედებდა.

ხელისუფლება დათმობაზე იმიტომ არ მიდის, რომ მან იცის - ოპოზიციას არ აქვს მასშტაბური აქციების აგორების თავი. იგი ზეწოლას ვერ გრძობს ვერც ქვეყნის შიგნიდან და ვერც ქვეყნის გარედან. ხელისუფლებას საფრთხე ფაქტობრივად არ აქვს და დათმობაზე რატომ უნდა წავიდეს, გაუგებარია.

ხელისუფლება დათმობაზე იმიტომ არ მიდის, რომ მან იცის - ოპოზიციას არ აქვს მასშტაბური აქციების აგორების თავი. იგი ზეწოლას ვერ გრძობს ვერც ქვეყნის შიგნიდან და ვერც ქვეყნის გარედან. ხელისუფლებას საფრთხე ფაქტობრივად არ აქვს და დათმობაზე რატომ უნდა წავიდეს, გაუგებარია

რეფერენდუმის გამართვას დასავლეთი ხელისუფლებას ვერ მოთხოვს, რადგან არჩევნების შედეგები დასავლეთმა თავად აღიარა.

- ეს გასაგებია, მაგრამ ფაქტია ისიც, რომ ხელისუფლება მეხუთე თვეა ლამის ემუდარება ოპოზიციას, რომ ის პარლამენტში შევიდეს...

სხვათა შორის, რჩება შთაბეჭდილება, რომ მმართველი გუნდი პარლამენტში ოპოზიციის გარეშეც საკმაოდ კარგად გრძნობს თავს...

- ამ კითხვის პასუხი მარტივია - ჩვენს პარტნიორებს უნდათ, რომ ჩვენში იყოს მრავალპარტიული პარლამენტი. ხელისუფლება ამასაც იმათი ხათრით ლაპარაკობს, მათზეა გათვლილი და არა იმაზე, რომ „ნაცმოძრაობა“ და სხვები პარლამენტში მართლა შევიდნენ.

ჩვენ ყველანი საბჭოეთიდან მოვდივართ - მაშინაც და ახლაც ერთს ვფიქრობდით და მეორეს ვაკეთებდით.

- სპიკერმა არჩილ თალაკვაძემ განაცხადა - „ქართული ოცნება“ გამოხატავს სრულ მზადყოფნას, რომ რეფორმები, რომელიც მედიატორების მიერ მომზადებულ დოკუმენტშია მოცემული, განხორციელდეს“.

საუბარია ისეთ საკითხებზე, როგორიცაა მართლმსაჯულება, სასამართლო რეფორმა, ამბიციური საარჩევნო რეფორმა, კანონის უზენაესობა, კორუფციასთან ბრძოლა.

წინა მოწვევის პირობებში „ქართულ ოცნებას“ საკონსტიტუციო უმრავლესობა ჰქონდა. ჩვენ გვახსოვს, რომ სწორედ მოსამართლეების დანიშვნა-არდანიშვნის გამო გაიყო მმართველი გუნდი, ბესელიას წასვლამ მოუწია, ხოლო კობახიძე შემდგომ პარტიის თავმჯდომარე გახდა.

გვახსოვს ისიც, რომ კობახიძემ ცვლილებები შეიტანა კონსტიტუციაში, მაგრამ იმავე კონსტიტუციაში ახლა კვლავ ხდება ცვლილებების შეტანა.

საკონსტიტუციო უმრავლესობის მქონე „ქართულ ოცნებას“ შეეძლო ამბიციური საარჩევნო რეფორმა გაეტარებინა, მაგრამ გვახსოვს, როგორი ზეწოლის შემდეგ წავიდა ნახევრადპროპორციულ საარჩევნო სისტემაზე. მათ მაშინ ბარიერის გაზრდაც შეეძლოთ და 2%-მდე დაწევაც.

ეს ცესკოს თავმჯდომარის არჩევასაც ეხება, ახლა რომ ივალდებულა - ამ თანამდებობაზე ის დაინიშნება, ვინც პარლამენტში ხმების 2/3 მიიღებსო...

შესაძლოა ვცდებოდე, მაგრამ იმის გათვალისწინებით, რომ ხელისუფლებას სულაც არ სურს, მათი თქმით, „რადიკალური ოპოზიციის“ პარლამენტში შესვლა, პარალელურად ახლა დაჩქარებული წესით შეაქვთ შესწორებები კანონში „საერთო სასამართლოების შესახებ“, ამ პროცესს რა ჰქვია?

- ამ პროცესს ჰქვია ის, რომ როცა სჭირდებათ და მათთვის პოლიტიკურად არის მომგებიანი, ახორციელებენ მაშინ და ცდილობენ ისე განახორციელონ, რომ თან პოლიტიკურად მომგებიანი იყოს, ქულები დაიწერონ, იგივე ჩვენი პარტნიორების თვალში, თან ისე მოახერხონ, რომ სასამართლოც, საარჩევნო ადმინისტრაციაცა და პროკურატურაც, გადამწყვეტი შემთხვევისთვის, მათდამი დაქვემდებარებული იყოს.

პრობლემა ისაა, რომ ვინც ასეთ ვითარებას ახლა აპროტესტებს, იმათაც უამრავჯერ ჰქონდათ საშუალება, რომ სასამართლოც, საარჩევნო ადმინისტრაციაცა და პროკურატურა პოლიტიკური გავლენებისგან გაეთავისუფლებინა.

საუბარი იმაზეა, რომ საქართველოში რეფორმები არ ჩატარებულა. მას შემდეგ, რაც ქვეყანამ დამოუკიდებლობა მოიპოვა, საქართველოს არც ერთ ხელისუფლებას არ გაუტარებია რეალური რეფორმები, რომ სასამართლო, იგივე პროკურატურა, ან საარჩევნო ადმინისტრაცია დამოუკიდებელი ყოფილიყო და მიგვეღო თანამედროვე ტიპის დემოკრატიული სახელმწიფო. ამის გაკეთება „ნაციონალებსაც“ შეეძლოთ და „ქართულ ოცნებასაც“, მაგრამ, სამწუხაროდ, არც ერთმა არ გააკეთა.

მას შემდეგ რაც ქვეყანამ დამოუკიდებლობა მოიპოვა, საქართველოს არც ერთ ხელისუფლებას არ გაუტარებია რეალური რეფორმები, რომ სასამართლო, იგივე პროკურატურა, ან საარჩევნო ადმინისტრაცია დამოუკიდებელი ყოფილიყო და მიგვეღო თანამედროვე ტიპის დემოკრატიული სახელმწიფო. ამის გაკეთება „ნაციონალებსაც“ შეეძლოთ და ქართულ ოცნებასაც“, მაგრამ, სამწუხაროდ, არც ერთმა არ გააკეთა

„ოცნებას“ უკეთესი კონსტიტუციაც შეეძლო მიეღო, მაგრამ არ მიიღო.

- სხვათა შორის, ისეთი კონსტიტუცია მიიღო, რომლის ჩასწორების პირობას დებს ახლა...

- მე იმ საკონსტიტუციო კომისიის წევრი გახლდით, ხმა არ მიმიცია, მაგრამ „ოცნების“ მიღებული კონსტიტუცია გაცილებით სჯობია იმ კონსტიტუციას, „ნაციონალებს“ რომ ჰქონდათ მიღებული. ოღონდ საბოლოოდ მივიღეთ ისეთი კონსტიტუცია, რომელიც ამ ქვეყანას არ სჭირდება. პოლიტიკური შემადგენელი არ არის ისეთი, რაც რეალობას ასახავდა მაშინ და ასეთი ვითარებაა დღესაც.

ვითარებაში, რომელიც დღეს არის შექმნილი, ოპოზიცია არის მარტო. მას არა აქვს ძალიან ძლიერი მხარდაჭერა ქვეყნის შიგნით და ფაქტობრივად არა აქვს მხარდაჭერა ქვეყნის გარეთ. ოპოზიციას უნდა, მიაღწიოს ვადამდელ არჩევნებს, ანუ უნდა, ხელისუფლება შეცვალოს ისევ იმ გზით, რა გზითაც აქამდე იცვლებოდა ხელისუფლება ჩვენში - რევოლუციასთან მიახლოებული გარემოს შექმნით.

ოპოზიციას უნდა, მიაღწიოს ვადამდელ არჩევნებს, ანუ უნდა, ხელისუფლება შეცვალოს ისევ იმ გზით, რა გზითაც აქამდე იცვლებოდა ხელისუფლება ჩვენში - რევოლუციასთან მიახლოებული გარემოს შექმნით

რევოლუციასთან მიახლოებული გარემოს შექმნით კი ხელისუფლების ცვლილება ქვეყანაში პირველ ოთხ წელიწადს განუკითხაობის გარემოს შექმნის შესაძლებლობას იძლევა. ასე იყო ჩვენში ხელისუფლების ცვლილების პირველი ოთხი წლის განმავლობაში. რაც შემდეგი ოთხი წლის შემდეგ ხდებოდა, ის კიდევ უარესი იყო.

პირველი ტურის შემდეგ 17 მაჟორიტარულ ოლქებში იყო შესაძლებლობა, ოპოზიციას 10 მაინც მოეგო. ამ გზას რომ დადგომოდა ოპოზიცია, ახლა პარლამენტში საკმაოდ საინტერესო კონფიგურაცია გვექნებოდა, სავარაუდოდ 80-70-ზე იქნებოდა ძალების თანაფარდობა. მაშინ ოპოზიცია ვა-ბანკზე წავიდა და მივიღეთ ის, რაც დღეს გვაქვს.

- როცა საჭიროდ მიიჩნევს, ვა-ბანკზე ორივე მხარე ხშირად მიდის. ახლა რა გარანტიაა, რომ მმართველი გუნდი დანიელსონის დანაპირებს შეასრულებს?

- თუ ხელისუფლება აწი არ შეასრულებს დანიელსონის დანაბარებს, მაშინ პარტნიორების მხარდაჭერა ექნება ოპოზიციას და არა ხელისუფლებას. ჩვენ ხომ გარე პარტნიორებზე ვართ ჩამოკიდებული, ეკონომიკურად, უსაფრთხოების თვალსაზრისით და ყველა დანარჩენი პარამეტრით.

თუ ხელისუფლება აწი არ შეასრულებს დანიელსონის დანაბარებს, მაშინ პარტნიორების მხარდაჭერა ექნება ოპოზიციას და არა ხელისუფლებას

ეტყობა, ოპოზიციას დაავიწყდა, როგორ ვითარდებოდა ჩვენში პროცესები 2007-2011 წლებში. რა ბატალიები უძღოდა წინ ივანიშვილის პოლიტიკაში გამოჩენას. სამწუხაროდ, ქართული პოლიტიკა ვერ ცდება ვინმე გადამრჩენელის გამოჩენის პარადიგმას.

თან ისეთი ვინმეს გამოჩენისას, რომელიც ღმერთთან ახლოს იქნება, ან ცოტა ქვევით, მაგრამ ხალხს ზემოთ, როგორც პრეზიდენტმა თქვა.

როცა ოპოზიცია ლაპარაკობს, რომ ქვეყნის აშენება უნდა, ეტყობა ავიწყდებათ, რომ ისინი 9 წელიწადს ხელისუფლებაში იყვნენ და ხალხს მათი მმართველობა ახსოვს. ზოგს მწარედაც ახსოვს.

ჩემი აზრით, დღეს საქართველოს შიდა პოლიტიკაში ბრძოლა მიდის ძალაუფლებისთვის. რეალობა ესაა. ოპოზიცია იბრძვის ძალაუფლების ხელში ასაღებად, ხოლო ხელისუფლება იბრძვის იმისთვის, რომ ძალაუფლება შეინარჩუნოს.

დღეს საქართველოს შიდა პოლიტიკაში ბრძოლა მიდის ძალაუფლებისთვის. რეალობა ესაა. ოპოზიცია იბრძვის ძალაუფლების ხელში ასაღებად, ხოლო ხელისუფლება იბრძვის იმისთვის, რომ ძალაუფლება შეინარჩუნოს

როდესაც ძალაუფლებისთვის ბრძოლის ფონზე არც ერთი სახელმწიფო ინსტიტუტი არ მუშაობს - ყველაფერი მოსულა, და ვიღებთ იმ შედეგს, რასაც ვხედავთ.

- დანიელსონმა კი დაგვიბარა - კიდევ ჩამოვალო, მაგრამ მას შემდეგ, რაც ხელისუფლებასა და ოპოზიციას შორის შეთანხმება არ შედგა, სავარაუდოდ, როგორ შეიძლება განვითარდეს პროცესები შიდა პოლიტიკაში?

- როცა დანიელსონმა გამოაცხადა, კიდევ ჩამოვალო, მე მაშინ ვთქვი, რომ მისი ჩამოსვლა ადრეა-მეთქი. დარწმუნებული ვარ, ოპოზიციას უფრო ეჩვენება, რომ ძლიერია, ვიდრე რეალურადაა ძლიერი. ამიტომ ვფიქრობ, ეს აჟიოტაჟი უნდა დამთავრდეს, ვითარება დაწყნარდეს, რომ ყველა მხარემ რეალურად შეაფასოს არსებული ვითარება.

ამიტომ ვთქვი, რომ დანიელსონი ადრე ჩამოვიდა საქართველოში მეორედ. ვითარების დამშვიდებას ერთი თვე მაინც დასჭირდება. იგი ხვალ და ზეგ კიდეც რომ ჩამოვიდეს, მისი ვიზიტი მაინც უშედეგოდ დასრულდება. მეტიც, მისმა კიდევ მალე ჩამოსვლამ შესაძლოა ხელიც კი შეუშალოს ვითარების დაწყნარებას, დამშვიდებასა და იმის გააზრებას, ამ ქვეყანაში ვის რა პოლიტიკური მომავალი აქვს.

დარწმუნებული ვარ, ერთი თვის შემდეგ ვითარება შეიცვლება. მეტ-ნაკლებად დაწყნარდება, დარეგულირდება. ვფიქრობ, ამის შემდეგ უფრო პოზიტიური და შედეგიანი შეიძლება აღმოჩნდეს დანიელსონის ვიზიტი.

ოპოზიციას სხვა გზა არცა აქვს, იგი დაიწყებს ქუჩის აქციებს. ვფიქრობ, ჩვენმა პარტნიორებმა ოპოზიციას ამის საშუალება უნდა მისცენ. გავიდნენ ისინი რაიონებში, ხალხში და იქ ნახონ, რეალურად რა ხდება.

- რეალურად რეგიონებში ისეთი მძიმე სოციალური ფონია, არა მგონია, ხალხის განწყობა ხელისუფლების ან ოპოზიციის სასარგებლოდ იყოს. მეტიც, რადგან ჩვენში ყველაფერი ხელისუფლებას ბრალდება, რეგიონებში ხელისუფლების კრიტიკას მეტს გაიგონებთ, ვიდრე ოპოზიციისას...

- დიახ, თუ ოპოზიცია ხალხში გავიდა, ამასაც დაინახავს. ოპოზიციის ერთმა ლიდერმა თქვა - თუ ოპოზიციამ შეძლო აქციებზე პერმანენტულად 100 ათასი ხალხის მობილიზება, მაშინ შესაძლოა ხელისუფლება რაღაც დათმობაზე წამოვიდესო. აბსოლუტურად ვეთანხმები. სწორს ბრძანებს, მაგრამ არა ვარ დარწმუნებული, რომ ოპოზიციას ამის რესურსი აქვს.

მახსოვს, ოპოზიციის ლიდერებს იმის იმედიც ჰქონდათ, რომ დამშეული ხალხი ქუჩაში გამოვიდოდა. დიახ, ქვეყანაში ძალიან მძიმე სოციალური ვითარებაა, მაგრამ თუ ხალხი ქუჩაში გამოვიდა, ის ხალხი ამ ოპოზიციას მხარს არ დაუჭერს. ისტორია გვასწავლის - ნებისმიერი სპონტანური გამოსვლები თავის ლიდერებს შობენ და სხვა ლიდერებს არ მიიღებენ.

თუ ხალხი ქუჩაში გამოვიდა, ის ხალხი ამ ოპოზიციას მხარს არ დაუჭერს. ისტორია გვასწავლის - ნებისმიერი სპონტანური გამოსვლები თავის ლიდერებს შობენ და სხვა ლიდერებს არ მიიღებენ

ამის დასტურია 2019 წლის 20 ივნისის მიტინგები და ნამახვანჰესთან დაკავშირებული პრობლემა და ხალხის სპონტანური პროტესტი.

- ექს-პრემიერმა გახარიამ განაცხადა, რომ პოლიტიკაში ბრუნდება. ბევრი მიიჩნევს, რომ იგი პოლიტიკაში ივანიშვილთან შეუთანხმებლად არ მობრუნდებოდა.

სავარაუდოდ, რა კორექტივები შეიძლება შეიტანოს საშინაო პოლიტიკაში გახარიას დაბრუნებამ?

- არ ვიცი, გახარია ივანიშვილთან შეთანხმებით მობრუნდება პოლიტიკაში თუ არა. პრინციპში ეს არც არაფერს წყვეტს. რატომღაც ოპოზიციას ჰგონია, რომ თუ იმაზე ილაპარაკებს ბევრს, რომ გახარია პოლიტიკაში ივანიშვილთან შეთანხმებით დაბრუნდა, ამით მას ავნებს, ცდებიან.

თუ გახარია პოლიტიკაში მოვიდა, მისი მხარდამჭერები „ნაციონალების“ გულშემატკივრები არ იქნებიან. მან უნდა მოძებნოს ის ამომრჩეველი, რომელიც „ნაციონალების“ არ არის. დანარჩენი პატარა პარტიების ამომრჩევლები, „ევროპული საქართველოს“ ამომრჩეველს არ ვგულისხმობ, მათი ამომრჩეველი ახლა ალბათ ისევ „ნაციონალებს“ დაუბრუნდა, თავის დროზე „ქართული ოცნების“ ამომრჩევლები იქნებოდნენ.

ეს ამომრჩეველი „ოცნების“ აღარაა, მაგრამ „ნაციონალებთანაც“ არ მისულა. ეს არის ის ნიშა, სადაც გახარიამ უნდა იმუშაოს. ეს ის ხალხია, დღეს ივანიშვილი პოლიტიკაში ისევ დაბრუნდეს, თქვას, ახლა ნახავთ, მე რას გავაკეთებო, ისევ ივანიშვილის მხარდამჭერები იქნებიან.

ალბათ გახარია მოვა პოლიტიკაში და თუ ისე განვითარდება პროცესები, როგორც ახლა ჩანს, მისი პარტია 10-15%-ს მიიღებს. ეს საკმარისი იქნება, რომ აქტიურად იყოს ჩართული ქართულ პოლიტიკაში

ამიტომ ვამბობ, სულ ტყუილად ჰგონია ოპოზიციას, თუ გახარიას პოლიტიკაში დაბრუნებას ივანიშვილს დაუკავშირებს, ამით გახარიას მხარდამჭერებს დააკლებს. შეიძლება ასეთი მარტივი ალგორითმი ვერ გააცნობიერო?

ალბათ ადგილობრივ არჩევნებში მონაწილეობას გახარიას პარტია, „ევროპელი სოციალისტები“, მოქალაქეები და კიდევ სხვები მიიღებენ. იგივე „ნაცმოძრაობაც“ იძულებული იქნება, ადგილობრივ არჩევნებში მონაწილეობა მიიღოს, რადგან ეს რომ არ გააკეთოს, რეგიონებში პარტიული სტრუქტურები დაეშლებათ.

ალბათ გახარია მოვა პოლიტიკაში და თუ ისე განვითარდება პროცესები, როგორც ახლა ჩანს, მისი პარტია 10-15%-ს მიიღებს. ეს საკმარისი იქნება, რომ აქტიურად იყოს ჩართული ქართულ პოლიტიკაში.

„ინტრეპრესნიუსი“

კობა ბენდელიანი