საშინაო და საგარეო პოლიტიკის აქტუალურ თემებზე „ინტერპრესნიუსი“ ფსიქოლოგ მარინა ჩიტაშვილს ესაუბრა.

- ქალბატონო მარინა, კარგა ხანია არ გვისაუბრია, არ ჩანდით საინფორმაციო სივრცეში. ამას წინათ ტელევიზორში მოგკარით თვალი და ამან გადაგვაწყვეტინა თქვენთან შეხმიანება.

საშინაო პოლიტიკაში პოლიტიკური პროცესი იმდენად გადღაბნილია, ძნელია ოპტიმისტური პერსპექტივის დანახვა. შესაძლოა ვცდებოდე, მაგრამ ვითარება იმდენად რთული ჩანს, პოლიტოლოგია უძლურადაც კი გამოიყურება პასუხების მისაღებად.

რადგან რჩება შთაბეჭდილება, რომ ვითარების უკეთ გასაგებად თუ ფსიქიატრის არა, ფსიქოლოგის აზრის მოსმენა იქნებოდა უპრიანი, თქვენთან დაკავშირება გადავწყვიტეთ. თქვენ როგორ შეაფასებდით იმას, რაც 2020 წლის საპარლამენტო არჩევნების შემდეგ ჩვენს საშინაო პოლიტიკაში ხდება?

- დიდი მადლობა მოწვევისათვის და მცდელობისათვის, რომ კვლავ დავუბრუნდე საინფორმაციო სივრცეში. მართალი გითხრათ, მე პოლიტიკურ პროცესებს ძალიან ყურადღებით აღარ ვადევნებ თვალს, მაგრამ, რაც შეეხება თქვენს კითხვას, პოლიტიკური მეცნიერებების წარმომადგენლები უძლურები არიან, ალბათ უნდა მივაწეროთ იმას, რომ პოლიტიკური მეცნიერება ჩვენთან ჯერ მხოლოდ ფეხს იდგამს, ამიტომ შესაძლოა მათთვის იოლი არაა გლობალურ სივრცეში მიმდინარე პროცესების ახსნა.

რაც შეეხება ფსიქოლოგებს, მე ვილაპარაკებ უფრო პოლიტიკური ფსიქოლოგიის გადმოსახედიდან, ვიდრე კლინიკური ფსიქიატრიიდან. როცა უშუალო შეხება არ გაქვს პოლიტიკაში ჩართულ ადამიანებთან, არ შეიძლება რაღაც ხასიათის ნიშნებით გახვიდე ფართო დასკვნებზე.

შემიძლია გითხრათ, რომ ამ დაუოკებელმა კონფრონტაციამ, რომელსაც არაფერმა უშველა, უკან დამაბრუნა ჩემი ახალგაზრდობის გატაცებასთან - ერიხ ფრომთან და მის კლასიკურ წიგნთან „თავისუფლებისაგან გაქცევა“.

„თავისუფლებისაგან გაქცევას“ მივბრუნდი ორი მიზეზის გამო. ერიხ ფრომი გამოყოფს სამი ტიპის ლიდერს, ერთია ავტორიტარი, მეორეა ლიბერალური ლიდერი და მესამეა ანონიმური ლიდერი. ფრომი აანალიზებს თუ როგორ მართავენ ამ ტიპის ლიდერები პოლიტიკურ პროცესებს. შეიძლება პირიქითაც ვთქვათ, საზოგადოების სტრუქტურა როგორ წარმოშობს ამ ტიპის ლიდერებს და შემდგომ როგორ იმართება ამ ტიპის ლიდერებით.

გვაქვს ძალიან საინტერესო სიტუაცია, ავტორიტარული ლიდერი არ გვყავს. რაც შეეხება ლიბერალურ, რეპრეზინტატულ ლიდერებს, ჩვენ არც ისინი არა გვყავს. თუმცა, ამის ჩანასახი არსებობს. ამის ჩანასახი არსებობს იმ თვალსაზრისით რომ ბოლო 2020-ის არჩევნებმა პარლამენტში მოიყვანა განსხვავებული პარტიები.

გვაქვს ძალიან საინტერესო სიტუაცია, ავტორიტარული ლიდერი არ გვყავს. რაც­ შეეხება ლიბერალურ, რეპრეზენტატულ ლიდერებს, ჩვენ არც ისინი არა გვყავს

მიუხედავად იმისა, რომ მათ მიმართ არა ერთი ბრალდება მოგვისმენია იმის შესახებ რომ ისინი „ქართული ოცნების“ სატელიტები არიან, მე ამას არ ვეთანხმები. ყველა პარტიას აქვს თავისი დღის წესრიგი და ისინი თავისი დღის წესრიგით მოქმედებენ. სხვა შემთხვევაში ისინი მოახერხებდნენ უფრო ძლიერ პარტიებთან კოალიციაში გაერთიანებას. ანუ, უფრო სერიოზულად და სოლიდურად მოიქცეოდნენ. მაგრამ, როგორც ვთქვი, მათ აქვთ თავისი დღის წესრიგი.

ამ პარტიების რიტორიკის მიუხედავად, არჩევნების შემდეგ კარგად გამოჩნდა შარლ მიშელის დოკუმენტთან მიმართებაში მათი დამოკიდებულება. მანამდე გვახსოვს, რომ ოპოზიციის ნაწილი პარლამენტში არ შედიოდა. ჩემთვის დღემდე გაუგებარია რატომ არ შევიდა მაშინ ოპოზიცია პარლამენტში.

ისინი ხომ ხალხის გარკვეული ნაწილის მიერ იყვნენ არჩეული სწორედ იმისთვის, რომ პარლამენტში მათი წარმომადგენლები ყოფილიყვნენ. ისინი რომ პარლამენტში შესულიყვნენ, ჯამში ოპოზიციას პარლამენტში შეეძლო ჰქონოდა ხმების უმრავლესობა. თუ მათ უნდოდათ მათთვის ახალი პოლიტიკური დღის წესრიგის გატარება, მათ ეს შეეძლოთ გაეკეთებინათ.

ასეთ შემთხვევაში ეს იქნებოდა რაციონალური პოლიტიკა. რაციონალური პოლიტიკის ნაცვლად ხელში შეგვრჩა სიძულვილის ენით გაჟღენთილი ურთიერთბრალდებები, რომლის მოგვარებასაც, იმის გამო რომ ჩვენ ევროკავშირთან ასოცირებული ხელშეკრულება გვაქვს ხელმოწერილი, განვიხილებით როგორც ევროპული სამეზობლოს ქვეყანა, ევროსაბჭოს თავმჯდომარე ქვეყნის ინიციატივით დაიწყო ასე ვთქვათ შერიგებისა და მოლაპარაკებების პროცესი. ევროპული პოლიტიკური სივრცე გულისხმობს კონსენსუსის პრიმატს, რაც ფაქტობრივად გულისხმობს მოლაპარაკებებით საღ აზრზე შეჯერებას.

ვნახეთ, რომ ეს პროცესი სრულიად მიუღებელი აღმოჩნდა როგორც ოპოზიციაში მყოფი პოლიტიკური პარტიებისათვის, ისე მმართველი პარტიისთვისაც, რომელმაც უაპელაციოდ თავისივე ხელმოწერილი შეთანხმება შუაზე გადახია და ოპოზიციასთან დაწყებული მოლაპარაკებების პროცესი დატოვა.

თუ პოლიტიკურ საქმიანობას განვსაზღვრავ, რომლის დროსაც, პოლიტიკური ჯგუფები და არა კერძო ადამიანები ცდილობენ განახორციელონ გარკვეული ქმედებები იმ არეალში, რომელიც შეიძლება იყოს ადგილობრივი, ან სახელმწიფო დონეზე, ამ არეალში მათ გაატარონ თავიანთი ღირებულებებისა და მოსაზრებების მიხედვით გარკვეული ეკონომიკური, სოციალური და კულტურული პოლიტიკა, ამის ნაცვლად ჩვენ ვხედავთ მხოლოდ და მხოლოდ ერთ რამეს - ვინ გაინაწილებს ძალაუფლებას. ანუ, ვის ექნება ძალაუფლება. ძალაუფლების უკან რა შინაარსი იდება, ეს გაუგებარია.

გაუგებარია იმ თვალსაზრისით, თუ რა იყო შარლ მიშელის დოკუმენტი, რომელიც ითვალისწინებდა მხარეებს შორის გარკვეული კონსენსუსზე შეთანხმებას. მხარეებს შორის ვერანაირი კონსენსუსი ვერ შედგა. პრობლემა ისაა, რომ პოლიტიკური ძალები ვერ თანხმდებიან თუნდაც იმაზე, როგორი საარჩევნო წესი გვინდა რომ გვქონდეს. ვერ ვთანხმდებით იმაზე, თუ ამირჩევენ პარლამენტში, პარლამენტში უნდა შევიდე და ვიმუშაო თუ არა, გამოვთქვა ჩემი პროტესტი, რაღაცაზე ვიბრძოლო, დავრჩე ოპოზიციაში, მაგრამ, ვიყო კრიტიკული შემფასებელი სიტუაციის და ასე შემდეგ და ასე შემდეგ.

ფაქტობრივად, ჩვენი პოლიტიკური სპექტრი დაკავებულია იმით, რომ შეინარჩუნოს ძალაუფლება ნებისმიერ ფასად. ძალაუფლების შენარჩუნება ყოველთვის გულისხმობს რაღაცა ტიპის იერარქიის არსებობას. იერარქიის არსებობა გულისხმობს რომ მე მჭირდება ძალაუფლება ძალაუფლებისათვის. ანუ ძალაუფლება საქმიანობისთვის კი არ მჭირდება, არამედ ძალაუფლებისთვის მჭირდება.

ფაქტობრივად, ჩვენი პოლიტიკური სპექტრი დაკავებულია იმით, რომ შეინარჩუნოს ძალაუფლება ნებისმიერ ფასად. ძალაუფლების შენარჩუნება ყოველთვის გულისხმობს რაღაცა ტიპის იერარქიის არსებობას. იერარქიის არსებობა გულისხმობს რომ მე მჭირდება ძალაუფლება ძალაუფლებისათვის. ანუ ძალაუფლება საქმიანობისთვის კი არ მჭირდება, არამედ ძალაუფლებისთვის მჭირდება

თუ იგივე ერიხ ფრომს დავუბრუნდებით, იგი გვეუბნება - ნებისმიერი სწრაფვა ძალაუფლებასთან იყოთ გაიგივებული, მთავრდება იმით, რომ გარბიხართ უკან თავისუფლებისაგან. ხოლო დემოკრატიული სახელმწიფო გულისხმობს თავისუფალი ქვეყნის არსებობას.

ჩემი თვალთახედვით, მაშინ, როცა მაქსიმალურად შეზღუდულია თავისუფლების დაცვის გარანტიები, შარლს მიშელის დოკუმენტი და ევროპული რეკომენდაციები ჩვენგან მოითხოვდა სასამართლო რეფორმის გატარებას, ასევე არჩევნების რეფორმას, ფაქტობრივად გვეუბნებიან რომ კონკრეტული ადამიანის უფლებები და თავისუფლებები მაქსიმალურად უნდა იყოს დაცული ქვეყანაში, რომ ევროკავშირმა ევროკავშირის კანდიდატი ქვეყნის სტატუსი მოგვანიჭონ.

- ხელისუფლებაც და ოპოზიციაც ამბობს, რომ ევროპისკენ სვლა არის მიზანი. თქვენს მიერ აღწერილი სურათი გვაქვს სწორედ მაშინ, როცა ევროპისკენ მიმავალ გზაზე სერიოზული ნაბიჯებია გადასადგმელი.

რაც ევროპული რეკომენდაციების შესრულებასთან დაკავშირებით ხდება არ ტოვებს განცდას, რომ როგორც ხელისუფლებისთვის, ისე ოპოზიციისთვის ევროპული არჩევანი პრიორიტეტია.

ამაზე მიუთითებს სახალხო დამცველის არჩევასთან დაკავშირებული პროცესი, დეოლიგარქიზაციის კანონთან დაკავშირებული მსჯელობები და განხილვები. და ეს ხდება ვითარებაში, როცა, როგორც თქვენ ბრძანეთ, არც ავტორიტარი ლიდერი გვყავს და არც ლიბერალი ლიდერი.

თუ ასეა, თქვენი დაკვირვებით, სავარაუდოდ, როგორ იმართება ჩვენში ბევრი თვალსაზრისით გაუგებარი პოლიტიკური პროცესი?

- ჩემი გადმოსახედიდან, ევროინტეგრაციის გზა საერთოდ მეორეხარისხოვანი თემაა როგორც მმართველი პოლიტიკური ძალისათვის, ისე ოპოზიციისათვის. ისინი იბრძვიან ხელისუფლებისათვის და არა ხელისუფლებაში ყოფნისას რაიმე კონკრეტული ქმედებების განსახორციელებლად და ესაა ყველაზე მთავარი პრობლემა. მათი ქმედებები ერთმნიშვნელოვნად მიუთითებს, რომ მათ მიერ დეკლარირებულ ღირებულებებსა და განხორციელებულ ქცევას შორის, დიდი განსხვავებაა.

ევროინტეგრაციის გზა საერთოდ მეორეხარისხოვანი თემაა როგორც მმართველი პოლიტიკური ძალისათვის, ისე ოპოზიციისათვის... მათი ქმედებები ერთმნიშვნელოვნად მიუთითებს, რომ მათ მიერ დეკლარირებულ ღირებულებებსა და განხორციელებულ ქცევას შორის დიდი განსხვავებაა

ამიტომ ვამბობ, ვერ დავეთანხმები იმას, რომ ოპოზიციას უნდა ევროინტეგრაციისაკენ კონკრეტული ნაბიჯების გადადგმა. მათ რომ ეს უნდოდეთ, ისინი ხელისუფლებას არ მისცემდნენ იმის თქმის საშუალებას, რომ ოპოზიცია არ მიდის საკომიტეტო მოსმენებზე, არ მუშაობს სამუშაო ჯგუფებში.

- როცა ევროპული რეკომენდაციების შესრულება-არშესრულებაზე ვსაუბრობთ, ყველაზე აქტუალურია თემაა, უნდა თუ არა მათი შესრულება ხელისუფლებას.

იმის გათვალისწინებით, რომ ევროპული რეკომენდაციების უმეტესობის შესასრულებლად ხელისუფლებას ოპოზიციის მონაწილეობა სულაც არ სჭირდება, გაუგებარია ამ მიმართულებით რატომ არ აქტიურობს მმართველი გუნდი.

გასაგებია, რომ არც პროცესს ლიდერობა სჭირდება, მაგრამ როგორც თქვენ თქვით, არც ავტორიტარი და არც ლიბერალური ლიდერი არ გვყავს.

თქვენი აზრით პარლამენტში სახელისუფლებო გუნდი რატომ არ აკეთებს ყველაფერს ევროპული რეკომენდაციების შესასრულებლად?

- არანაირი ლიდერი ჩვენ არ გვყავს. ანონიმური ლიდერობა ნიშნავს იმას, რომლის შესახებაც ჩვენ არაფერი არ ვიცით. ლიბერალური ლიდერი რომ არ გვყავს ეს ფაქტია. ასეა, რადგან ქვეყანაში წარმომადგენლობითი ფუნქცია მინიმუმამდეა დასული.

ევროპა სწორედ მაგას გვეუბნება, რომ წარმომადგენლობით ორგანოში ხალხის წარმომადგენლები უფრო მეტად უნდა იყვნენ. დიახ, არც ავტორიტარული ლიდერიც არ გვყავს, რადგან არ გვაქვს რესურსები, ერთი კაცის და ერთი ჯგუფის ხელში არ არის მოქცეული ყველა რესურსი.

არანაირი ლიდერი ჩვენ არ გვყავს. ანონიმური ლიდერობა ნიშნავს იმას, რომლის შესახებაც ჩვენ არაფერი არ ვიცით. ლიბერალური ლიდერი რომ არ გვყავს ეს ფაქტია...

მთელი ეს ამბავი, რაც ახლა მიმდინარეობს, მე რომ მკითხოთ, ჩვენ ზოგადად არ გვაქვს ბევრი რესურსი, რაც გვაქვს არაა მოქცეული მხოლოდ და მხოლოდ ერთი ადამიანის ხელში. მთელი ეს დებატები დეოლიგარქიზაციის კანონის შესახებ, რომელიც მოედანზე აქეთ იქეთ ბურთის გადატანას ჰგავს. ერთ მხარეს პირობითად დგას ივანიშვილი, მეორე მხარეს დგას დიდი ჩამონათვალი.

ახლა იმაზე ვდავობთ, რომ თურმე დეოლიგარქიზაცია ერთპიროვნულად არ შეეხება არც ერთ მხარეს. ამის უკან შეიძლება იყოს ის, რომ რესურსები გადანაწილებულია სხვადასხვა ხელში. თუ რესურსები სხვადასხვა ხელშია გადანაწილებული, ასეთ შემთხვევაში ავტორიტარული ლიდერი უბრალოდ ვერ გვეყოლება.

სამაგიეროდ გვეყოლება ბიზნესინტერესების გარშემო გაერთიანებული ჯგუფები, რომლებსაც ხელისუფლებაში მოსვლა აინტერესებთ მხოლოდ იმიტომ, რომ საკუთარი ბიზნესი დაიცვან.

ასეთ შემთხვევაში ისეთი თემები, როგორიცაა ეკონომიკური განვითარება, სოციალური და კულტურული განვითარება, ჯანმრთელობა, განათლება, თანასწორობა, დაცულობა, ეს არ არის დიდი ბიზნესის ინტერესები. შესაბამისად, ამ მიმართულებით არანაირი განვითარება არ მოხდება.

თუ კიდევ უფრო შორიდან შევხედავთ, ეს არის ორი მემარჯვენე ორიენტაციის ჯგუფი, რომლებიც ერთმანეთისაგან განასხვავებს მხოლოდ აფილიაცია გარკვეულ დიდ ბიზნესთან. შესაბამისად, ისინი იბრძვიან ძალაუფლებისათვის, რომ ეს ბიზნესი შეინარჩუნონ.

- უკრაინაში მიმდინარე ომის ფონზე საერთაშორისო პოლიტიკაში ტექტონიკური ძვრები და ცვლილებები ხდება. რჩება შთაბეჭდილება, რომ ჩვენ ამ ცვლილებებს არ ვიმჩნევთ.

თუ ევროპისკენ მივდივართ, ევროპაში კრემლთან ერთ-ერთ ყველაზე დაახლოებულ უნგრეთის ლიდერ ორბანთან ჩვენი პრემიერის ვიზიტი, როგორც მინიმუმ, გაუგებრად აღიქმება.

ეს ხდება მაშინ, როცა ხან ხელისუფლების მხრიდან, ხანაც ხელისუფლებასთან აფილირებულ „ხალხის ხმის“ ლიდერებისგან გვესმის ანტიამერიკული და ანტიდასავლური განცხადებები.

ახლა როცა მსოფლიოში რეალურად ხდება დიდი ცვლილებები, თქვენი დაკვირვებით სად არის საქართველო?

- არსად. საქართველო არის გეოგრაფიულად იქ, სადაც ვიყავით, საქართველოს ჯერჯერობით არც ერთი მიმართულებით არ გაუკეთებია პოლიტიკური განცხადება. მე უბრალოდ მგონია, რომ ჩვენ არა გვაქვს არანაირი რესურსი გარკვეული პოლიტიკური განცხადებები ვაკეთოთ.

ჩვენ შეგვეძლო პოლიტიკური განცხადება გაგვეკეთებინა იმ შემთხვევაში, თუ იგივე შარლ მიშელის დოკუმენტს არ გადავიხევდით თავზე და ვაჩვენებდით ევროპას, რომ საქართველო მომართულია დემოკრატიის განვითარებისთვის.

ჩემთვის, მთელი პრობლემა ისაა, რომ, მიუხედავად უკრაინაში მიმდინარე მოვლენებისა, რომელიც ფაქტობრივად დასრულდება მსოფლიოს ახალი გადანაწილებითა და ახალი წესრიგით. ასე იქნება იმის მიუხედავად თუ როგორ დასრულდება ომი უკრაინაში.

მე დიდი იმედი მაქვს, რომ ომი უკრაინაში დასრულდება უკრაინის მთლიანობის აღდგენითა და უკრაინის სახელმწიფოს შენარჩუნებით. ეს ძალიან მნიშვნელოვანი ფაქტი იქნება კოლონიალური სივრცის შემცირებისათვის. პოსტკოლონიურ სივრცედ მე ვთვლი სსრკ-ს ყოფილ ტერიტორიას.

მხოლოდ სამმა ბალტიის ქვეყანამ გაასწრო სსრკ-ს სივრცეს, დანარჩენები მაინც მოვიაზრებით რუსულ სივრცეში. აქედან გამომდინარე უკრაინის მიმართ ჩემი პერსონალური გულშემატკივრობა გასაგებია და მინდა რომ ეს ომი უკრაინის გამარჯვებით დასრულდეს.

დიახ, არც ავტორიტარული ლიდერიც არ გვყავს, რადგან არ გვაქვს რესურსები, ერთი კაცის და ერთი ჯგუფის ხელში არ არის მოქცეული ყველა რესურსი

ასეთ შემთხვევაში დადგება კრიტიკული კითხვა - სადაა საქართველო? მართალი გითხრათ, ასეთ შემთხვევაში არც ის ვიცი საქართველოს რამეს შეგვეკითხებიან თუ არა. თუ ევროპასა და აზერბაიჯანს შორის დამყარდა ენერგორესურსებით მომარაგების საკითხი, ასეთ შემთხვევაში ჩვენ ავტომატურ რეჟიმში აღმოვჩნდებით იმ სივრცეში, რომელშიც ასე ძალიან გვინდა. თუ სხვა ტიპის ძვრები მოხდა, შესაძლოა საქართველო ევროპას საერთოდაც დავავიწყდეთ.

თუ ევროპასა და აზერბაიჯანს შორის დამყარდა ენერგორესურსებით მომარაგების საკითხი, ასეთ შემთხვევაში ჩვენ ავტომატურ რეჟიმში აღმოვჩნდებით იმ სივრცეში, რომელშიც ასე ძალიან გვინდა. თუ სხვა ტიპის ძვრები მოხდა, შესაძლოა საქართველო ევროპას საერთოდაც დავავიწყდეთ

გასაგებია, რომ ჩვენ ამ წუთას არაფერს ვაკეთებთ. ჩვენი ამ წუთას გასაკეთებელი გზა არის დემოკრატიული სახელმწიფოს მშენებლობა. ჯერ კიდევ 10-12 წლის წინ ბალტიისპირეთის ქვეყნების წარმომადგენლები სხვადასხვა კონფერენციებზე პირდაპირ ამბობდნენ - თქვენ უნდა იყოთ მზად იმ მომენტისათვის, რომელიც დადგება. დადგა ეს მომენტი და ჩვენ მოუმზადებლები აღმოვჩნდით.

ახლა, როცა ჩვენთვის შედარებით წყნარი პერიოდია, ჩვენ ახლა მაინც უნდა მოვემზადოთ იმისათვის, რომ გავაკეთოთ განცხადება იმაზე, რომ საქართველო დემოკრატიული ქვეყანაა.

ჩემი გადასახედიდან, მთელი ეს პერიოდი საქართველოში ხმარდება 2024 წლის არჩევნებისთვის მზადებას. „ქართული ოცნებიდან“ გასული ცხრა ადამიანი, რომლებიც ანტიდასავლურ და სტრატეგიული პარტნიორის აშშ-ს წინააღმდეგ განცხადებებს აკეთებენ, ემსახურება კონკრეტული ელექტორატის არჩევნებისთვის მომზადებას.

ეს ელექტორატი უკიდურესად კონსერვატიული ელექტორატია, რომელსაც არც ამერიკა უნდა და არც ევროპა. ის ვერ იგებს საერთოდ რაზეა საუბარი. იყო „ალტინფო“, იგივე „პატრიოტთა ალიანსი“, რომელსაც ასევე ჰქონდა ულტრაკონსერვატიული შეხედულებები. ზოგადად, კონსერვატიზმი სულაც არაა ცუდი რამ, მაგრამ მისი უკიდურესი ფორმები გაუგებარია.

ფაქტობრივად, „ქართული ოცნება“ თავის ამომრჩევლად იკრებს უკიდურესად კონსერვატიულ ელექტორატს. ასეთი ელექტორატი არსებობს. ის დიდია თუ პატარაა, რეალურად არსებობს. მე თუ მკითხავთ, მმართველი გუნდის მხრიდან ეს საკუთარ ფეხში გასროლა უფროა

სხვათა შორის, კონსტიტუციაში იმის ჩაწერა, რომ ქალისა და კაცის ურთიერთობა და ქორწინებაა დაშვებული, უფრო მეტიც, განცხადება იმის შესახებ, რომ ჩვენ უნდა ვითანამშრომლოთ საპატრიარქოსთან და ასე შემდეგ, ეს გულისხმობს მხოლოდ და მხოლოდ კონსერვატიული იდეების წინა პლანზე წამოწევას.

ამის გამო დასაპირისპირებლად ძალიან კარგი სამიზნეა ამერიკა. ამიტომ ამის მუდმივად მანტრასავით გამეორება ფაქტობრივად გულისხმობს გარკვეული ჯგუფის მიერ, რომელიც ჭიპლარითაა დაკავშირებული „ქართულ ოცნებასთან“, ზღაპრები იმაზე, რომ ისინი გავიდნენ უმრავლესობიდან, სრული სისულელეა.

ფაქტობრივად, „ქართული ოცნება“ თავის ამომრჩევლად იკრებს უკიდურესად კონსერვატიულ ელექტორატს. ასეთი ელექტორატი არსებობს. ის დიდია თუ პატარაა, რეალურად არსებობს. მე თუ მკითხავთ, მმართველი გუნდის მხრიდან ეს საკუთარ ფეხში გასროლა უფროა.

საუბრის დასაწყისში ვთქვი და გავიმეორებ - ვერ ვხედავ იმას, რომ მმართველ ძალას, ან ოპოზიციას აინტერესებთ ქვეყანა, მათ აინტერესებთ ერთს ძალაუფლებაში დაჩენა, მეორეს ძალაუფლებაში მოსვლა. და ამისათვის ყველა საშუალების გამოყენება.

- სწორად გავიგე - ამას ეწირება ქვეყანაში როგორც დემოკრატიის განვითარება, ისე ქვეყნის ევროპული პერსპექტივა?

- რამდენად ეწირება არ ვიცი, იმიტომ რომ პოლიტიკა და რიტორიკა ერთმანეთთან პირდაპირ კავშირში არ არიან. მაგრამ, ამის ყოველ შემთხვევაში ამოწევა და ჩვენს საწინააღმდეგოდ მომართვა ნამდვილად შესაძლებელი ხდება.

სტრატეგიული პარტნიორების მიმართ განცხადებები შესაძლოა გადაიზარდოს ჩვენს ისეთ აღქმაში, რომ საქართველო არაა სანდო პარტნიორი

ამოწევაში ვგულისხმობ იმას, თუ დადგა დრო იმაზე მსჯელობის, თუ როგორი სახელმწიფო გვაქვს და ასე შემდეგ. სტრატეგიული პარტნიორების მიმართ განცხადებები შესაძლოა გადაიზარდოს ჩვენს ისეთ აღქმაში, რომ საქართველო არაა სანდო პარტნიორი. ვიმეორებ, შეიძლება.

- არადა, საუბარია აშშ-ზე, ანუ პარტნიორზე, რომელზეც ბევრადაა ახლა დამოკიდებული როგორც საქართველოს დამოუკიდებლობა და სუვერენიტეტი, ისე აფხაზეთისა და ცხინვალის რეგიონების მიმართ საერთაშორისო თანამეგობრობის მიერ წარმოებული არაღიარების პოლიტიკა..

ასეთ ფონზე რისი იმედი შეიძლება გვქონდეს?

- მხოლოდ და მხოლოდ იმის, თუ რამდენად იქნება აშშ დაინტერესებული კავკასია იყოს მისი გავლენის ქვეშ.

არ არის საჭორო საქართველოს პოლიტიკურ მოთამაშედ განხილვა. საქართველო არის ხერხი და საშუალება დიდი სახელმწიფოების ინტერესების განსახორციელებლად. თუ აშშ შეინარჩუნებს ინტერესს სამხრეთ კავკასიის მიმართ, საქართველო მოგებული დარჩება.

თუ აშშ შეინარჩუნებს ინტერესს სამხრეთ კავკასიის მიმართ, საქართველო მოგებული დარჩება

თუ აშშ მის ინტერესს სამხრეთ კავკასიის მიმართ გადაუნაწილებს ჩვენს გარშემო დიდ სახელმწიფოებს, ასეთ შემთხვევაში ჩვენ დავრჩებით წაგებული.

„ინტერპრესნიუსი“

კობა ბენდელიანი