საშინაო და საგარეო პოლიტიკის აქტუალურ თემებზე „ინტერპრესნიუსი“ ანთროპოლოგს, პოლიტიკის ანალიტიკოსს, საქართველოს პარლამენტის მე-4 მოწვევის დეპუტატს ლევან შენგელიას ესაუბრა.

- ბატონო ლევან, მას შემდეგ, რაც ივლისში ქვეყანამ ვერ მიიღო ევროკავშირის წევრობის კანდიდატი ქვეყნის სტატუსი, ევროკავშირმა ამ სტატუსის მისაღებად 12-პუნქტიანი რეკომენდაციები გამოგვიგზავნა.

იყო მოლოდინი, რომ ევროპული რეკომენდაციების შესასრულებლად მმართველი გუნდი და საპარლამენტო ოპოზიცია ერთად ეფექტურად იმუშავებდნენ, მაგრამ ასე არ მოხდა. რეკომენდაციების შესასრულებლად მმართველი გუნდი და ოპოზიცია პარალელურ რეჟიმში მუშაობდნენ.

მოსმენებთან დაკავშირებით ვენეციის შენიშვნაზე ხელისუფლების რეაქცია არ ტოვებს შთაბეჭდილებას, რომ მმართველი გუნდი სრულად აპირებს ევროპული რეკომენდაციების შესრულებას. ევროპული 12 რეკომენდაციის შესასრულებლად გადადგმული ნაბიჯები იქნება უფრო ფორმალური და არა არსებითი. არადა, ბრიუსელმა გვითხრა, რომ მათ შეუსრულებლად საქართველოს ევროინტეგრაცია ვერ შედგება.

ამ თემაზე ორი თვის წინ „ინტერპრესნიუსთან“ ინტერვიუში თქვენ თქვით - „განცდა, რომ ევროპულ რეკომენდაციებზე პოლიტიკური კლასი პარტიული ინტერესებით არ იხელმძღვანელებს და სახელმწიფოებრივ გადაწყვეტილებებს მიიღებს, ნაკლებად მაქვს“.

მალე პარლამენტი მუშაობას შეუდგება და 12-პუნქტიან რეკომენდაციებზე მუშაობასაც დაიწყებს. როგორ შეაფასებდით საშინაო პოლიტიკაში 12-პუნქტიანი რეკომენდაციების შესასრულებლად არსებულ ვითარებას და ზოგადად, საშინაო პოლიტიკის სურათს?

- დიახ, მე არ მქონდა იმედი, რომ ეს პროცესი სწორად წარიმართებოდა. მოლოდინს საფუძველი უნდა ჰქონდეს, მხოლოდ სურვილი არ კმარა. გვქონდა კი რაიმე ობიექტური არგუმენტი, რომ ეს იმედი გვქონოდა? ვფიქრობ, არა!

საზოგადოდ, მგონი დროა გამოვიდეთ თავის მოტყუების, სინამდვილის შელამაზების მდგომარეობიდან და თვალი გავუსწოროთ რეალობას. ხელისუფლებას აქვს თავისი გეგმა და მიზნები, რომელსაც მეთოდურად ახორციელებს. მე ვერ ვიტყოდი, რომ ის სცდება თავისი გეგმების განხორციელების გზაზე.

მგონი დროა გამოვიდეთ თავის მოტყუების, სინამდვილის შელამაზების მდგომარეობიდან და თვალი გავუსწოროთ რეალობას. ხელისუფლებას აქვს თავისი გეგმა და მიზნები, რომელსაც მეთოდურად ახორციელებს. მე ვერ ვიტყოდი, რომ ის სცდება თავისი გეგმების განხორციელების გზაზე

მრავალფაქტორიანი სისტემების და პროცესების პროგნოზისა და ანალიზის მეთოდოლოგიაში არსებობს ასეთი ლოგიკა - როცა ვერანაირი დასკვნა ვერ გამოგაქვს, ეს ნიშნავს რომ მეთოდი არის მცდარი! ასევეა პოლიტიკაშიც.

როცა ვერ ხვდები რომელიმე პოლიტიკური აქტორის, მთავრობის, ოპოზიციის, კონკრეტული ლიდერის და ა.შ. მოქმედებების ლოგიკას, როცა გაუგებარია რას ემსახურება მისი მოქმედებები, როცა თითქოს გამოდის რომ ეს აქტორი თავისსავე საზიანოდ დგამს ამა თუ იმ ნაბიჯს - ყველაზე იოლია ეს აქტორი სულელად ჩათვალო.

მაგრამ, როგორც იტყვიან სულელი არავინაა. შესაბამისად, უნდა გადაამოწმო რამდენად სწორი ანალიზური მეთოდები გაქვს. როგორც წესი, დამკვირვებლის შეცდომის არსი შემდეგშია - ჩვენ ამ აქტორს აპრიორი მივაწერთ ხოლმე კონკრეტულ მიზანს რაც მას "წესით" უნდა ჰქონდეს, და ამის შემდეგ მისი მოქმედების ადეკვატურობას ვაფასებთ იმ მიზანთან შესაბამისობაში. შედეგად ვიღებთ სრულ აბსურდს - "ასეთი მოქმედებებით ეს მიზანი არ მიიღწევა" და ისღა დაგვრჩენია დავასკვნათ, რომ ეს აქტორი სცდება ანუ სულელია.

ამიტომ, ასეთ სიტუაციაში სჯობია სწორედ აქტორის მოქმედებების ლოგიკაში "ამოვიკითხოთ" ხოლმე ამ აქტორის მიზნები და მაშინ ყველაფერი თავის ადგილზე დადგება. ხელისუფლება სულ უფრო და უფრო მკაფიოდ გამოთქვამს თავის კრიტიკულ შეხედულებას საქართველოს დასავლელ პარტნიორებზე, მათ კონკრეტულ ქმედებებზე თუ გამონათქვამებზე. როგორც მმართველი ძალა აცხადებს, დროა საქართველომ დაძლიოს მეორეხარისხოვნების კომპლექსი და თამამად და ტოლ-სწორად ელაპარაკოს ევროპა-ამერიკას.

კი ბატონო, სწორი პოზიციაა, ოღონდ ეგ რუსეთსაც რომ ეხებოდეს მაშინ უფრო დავიჯერებდი. მით უმეტეს, რომ მხოლოდ რიხიანი ლაპარაკი თვითმიზანი არ არის, ის შინაარსობრივადაც სწორი უნდა იყოს. სიტყვა გამიგრძელდა, უახლოესი თვეების სურათი დაახლოებით ასე წარმომიდგენია: პრინციპული გარღვევა რომელიმე მიმართულებით ალბათ ვერ მოხდება. ოპოზიცია შეეცდება კონსოლიდაციას და ხალხის მობილიზაციას, რაც ძალიან რთულ ამოცანად მესახება.

ხელისუფლება გააგრძელებს ჩვეულ სტილში, რომელიც ჯერჯერობით უმართლებს და რატომ უნდა თქვას მასზე უარი?! ოპოზიციის შემდგომი დემონიზაცია, დასავლელი პარტნიორების შერჩევითი, მოზომილი მაგრამ დაბეჯითებითი კრიტიკა და დისკრედიტაცია, ხალხში დასავლეთისადმი ნიჰილიზმის, რიგ შემთხვევებში კი აგრესიის კულტივირება ან უმოქმედობა სხვა ჯგუფებისგან იმავეს კეთების შემთხვევაში - ეს მეთოდები ეფექტურად მუშაობს და თან მიზნებსაც ნათლად წარმოაჩენს.

უახლოესი თვეების სურათი დაახლოებით ასე წარმომიდგენია - პრინციპული გარღვევა რომელიმე მიმართულებით ალბათ ვერ მოხდება. ოპოზიცია შეეცდება კონსოლიდაციას და ხალხის მობილიზაციას, რაც ძალიან რთულ ამოცანად მესახება.

ხელისუფლება გააგრძელებს ჩვეულ სტილში, რომელიც ჯერჯერობით უმართლებს და რატომ უნდა თქვას მასზე უარი?! ... ეს მეთოდები ეფექტურად მუშაობს და თან მიზნებსაც ნათლად წარმოაჩენს

სახელმწიფოსთვის პოზიტიური შედეგი მხოლოდ იმ საკითხში მიიღწევა ხოლმე, რაშიც ხელისუფლება და ოპოზიცია შეთანხმდებიან, ნებისმიერ სხვა შემთხვევაში რეალური შედეგი ნულის ტოლია და დებატები მხოლოდ ურთიერთლანძღვის და ამომრჩევლის წინაშე ფუჭი კეკლუცობის საშუალებად რჩება.

როგორც ჩანს, დამოუკიდებლობის აღდგენიდან დღემდე ჩვენი პოლიტიკური კულტურის დონე ჯერ კიდევ საკმარისი არ არის იმისთვის, რომ ხელისუფლებასა და ოპოზიციას შორის კონსენსუსი მოიძებნოს რაიმე მნიშვნელოვან საკითხზე.

როგორც თავიდანვე ვთქვი, აქ მტყუანსა და მართალზე შეგნებულად არ ვლაპარაკობ. შეთანხმების, კონსოლიდაციის უნარი მთავარი კომპონენტია სოციალურ კაპიტალში (The Trust), რისი დეფიციტი განუზომლად უფრო დიდი პრობლემაა, ვიდრე ხელისუფლების ან ოპოზიციის გამარჯვება კონკრეტულ საკითხზე დავისას.

- ფაქტია, რომ უკრაინის წინააღმდეგ რუსეთის მიერ დაწყებულმა ომმა მსოფლიო არა მარტო მნიშვნელოვნად შეცვალა, ისეთი ქვეყნებისთვის, როგორც უკრაინა და საქართველოა, შესაძლებლობები გააჩინა. ეს ეხება არა მარტო ევროპულ, არამედ ატლანტიკურ არჩევანსაც.

თითქმის 30 წელია საქართველოს გაცხადებული აქვს ევროპული და ატლანტიკური არჩევანი, მაგრამ ახლა სულ უფრო გაუგებარია, საგარეო პოლიტიკის ეს მიზნები ვინ შეიძლება შეასრულოს. ვგულისხმობ, როგორც ლიდერებს, ისე პოლიტიკურ ჯგუფებს და საერთოდ პოლიტიკურ კლასს.

რჩება შთაბეჭდილება, რომ ჩვენი პოლიტიკური კლასი აშკარად ვერ პასუხობს დროის გამოწვევებს. ეს ხელისუფლებასაც ეხება და ოპოზიციასაც. თუმცა, 2012 წლის შემდეგ

„შუა“ იმდენჯერ და ისე უმოწყალოდ გაიკრიფა, ისიც გასაკვირია საერთოდ პოლიტიკურ პროცესზე რომ ვსაუბრობთ. რა შეიძლება იყოს მიზეზი იმისა, რომ უკრაინაში მიმდინარე ომისა და მსოფლიოში ტექტონიკური ცვლილებების ფონზე, ქვეყანას არც ხელისუფლებაში და არც ოპოზიციაში აშკარად არ გაუმართლა?

- რუსეთ-უკრაინის ომზე ბევრს არ ვილაპარაკებ, რადგან შეკითხვაც არ ყოფილა, მაგრამ ერთს მაინც ვიტყვი: ეს ომი მალე არ დამთავრდება. ჯერ კიდევ აპრილში თქვენთან ინტერვიუში ვთქვი, რომ ეს ომი, თავისი აქტიური და შედარებით პასიური ეპიზოდების მონაცვლეობით, მინიმუმ სამი წელი მაინც გაგრძელდება-მეთქი.

შესაბამისად, მას აქვს/ექნება არა მხოლოდ საველე-საცეცხლე, არამედ ათასი სხვაგვარი გამოვლინება და ყველა ეს პროცესი ამა თუ იმ ინტენსივობით შეეხება საქართველოსაც. საქართველოს აქვს საკმაო პოტენციალი რომ სამშვიდობოს გავიდეს და შექმნას ნორმალური სახელმწიფო. მაგრამ, ამას აუცილებლად სჭირდება მთელი ჩვენი შესაძლებლობების მობილიზაცია, მთავარი მიზნების გარშემო მთელი საზოგადოების კონსოლიდაცია. ამის საპირისპიროდ, დღევანდელი ხელისუფლება, ისევე, როგორც ყველა წინანდელი, მოქმედებს პრინციპით "ვინც ჩვენთან არ არის ის ჩვენი მტერია!"

საქართველოს აქვს საკმაო პოტენციალი რომ სამშვიდობოს გავიდეს და შექმნას ნორმალური სახელმწიფო. მაგრამ, ამას აუცილებლად სჭირდება მთელი ჩვენი შესაძლებლობების მობილიზაცია, მთავარი მიზნების გარშემო მთელი საზოგადოების კონსოლიდაცია. ამის საპირისპიროდ, დღევანდელი ხელისუფლება, ისევე, როგორც ყველა წინანდელი, მოქმედებს პრინციპით "ვინც ჩვენთან არ არის ის ჩვენი მტერია!"

"შუა უნდა გაიკრიფოს!" - ეს არის პოლარიზაციისკენ ღია მოწოდება, რომელსაც არც ოპოზიცია შეწინააღმდეგებია თავის მხრივ. უბრალოდ, ორივე მხარე თავისკენ ექაჩება თოკს. ტექნოლოგიურად, პოლარიზაციას მაშინ აქვს აზრი, როცა მეორე მხარეს უმნიშვნელო ჯგუფი დგას, მაგრამ თუ ძალთა ბალანსი თითქმის თანაბარია, მაშინ პოლარიზაცია დამღუპველია.

ასეთ შემთხვევაში ან ერთად უნდა გადავრჩეთ, ან ერთად დავიღუპებით. ეს საკმაოდ მარტივად მისახვედრი აზრია, მაგრამ შეცდომა იწყება იქ, როცა წარმოდგენაშიც არ გინდა დაუშვა, რომ მოწინააღმდეგე მხარე ვიღაც ერთი მუჭა მარგინალური ჯგუფი კი არ არის, არამედ საზოგადოების თითქმის ნახევარი ნაწილია.

მე არ ვიცი, შეძლებს თუ არა ვინმე მაკონსოლიდირებელი იდეის ჯერ ფორმულირებას და მერე ეფექტიანად შეთავაზებას ხალხისთვის, მაგრამ ერთი რამ ცხადია - თუ ეს ასე არ მოხდა ქვეყნის საქმეები კიდევ უფრო უკან წავა, უკან - კონკრეტულად რუსეთისკენ.

თუ ძალთა ბალანსი თითქმის თანაბარია, მაშინ პოლარიზაცია დამღუპველია... არ ვიცი, შეძლებს თუ არა ვინმე მაკონსოლიდირებელი იდეის ჯერ ფორმულირებას და მერე ეფექტიანად შეთავაზებას ხალხისთვის, მაგრამ ერთი რამ ცხადია - თუ ეს ასე არ მოხდა ქვეყნის საქმეები კიდევ უფრო უკან წავა, უკან - კონკრეტულად რუსეთისკენ

- 30 წელია გვესმის საქართველოში ხელისუფლებასა და ოპოზიციას შორის ძირითადად ძიძგილაობა. ოპოზიცია ხელისუფლება ქვეყნის მტრად ოპოზიციას აცხადებს, ოპოზიცია კი ხელისუფლებას.

ბოლო 10 წელია გვაქვს სიახლე - „ქართულმა ოცნებამ“ ოპოზიციის დასახასიათებლად დაამკვიდრა ტერმინი „რადიკალური ოპოზიცია“. თუმცა, რაც უფრო დრო გადის, გაუგებარი ხდება ვისაც ხელისუფლება კონსტრუქციულ ოპოზიციად მოიაზრებს, უფრო ოპოზიციაა თუ სახელისუფლო გუნდის გაგრძელება.

გასაგებია, რომ ასეთი სურათი ჩვენში დაბალი პოლიტიკური კულტურის ნიშანია, მაგრამ 30 წლის მანძილზე რაღაც ხომ უნდა გვესწავლა. რა შეიძლება იყოს მიზეზი იმისა, რომ ბოლო 30 წელში ვერც ხელისუფლებამ და ვერც ოპოზიციამ ბევრი ვერაფერი ისწავლა?

- ჩემი დაკვირვებით, საზოგადოდ, აზროვნების ორი "მეთოდი" არსებობს - I. როცა ფაქტების ობიექტური, ანუ პატიოსნად, "ეშმაკობების" გარეშე ანალიზით, კანონების და კანონზომიერებების ობიექტური გათვალისწინებით რაც გამოდის იმ კონსტრუქციას აგებ და ითვალისწინებ, და II. წინასწარ იცი, რა სურათი გინდა მიიღო და შესაბამისად ირჩევ ფაქტებს და ლოგიკას. ამ მეორე ტიპის აზროვნებას სამწუხაროდ არაფერი მოაქვს კონფლიქტის გარდა.

ხანდახან შეიძლება იფიქრო რაღაც სპეციფიკურ ეთნოფსიქოლოგიურ თავისებურებასთან ხომ არ გვაქვს საქმეო... ბოლო 30 წელია საქართველოში, შეიძლება იმიტომ რომ ახალგაზრდა სახელმწიფო ვართ, ხელისუფლებასა და ოპოზიციას შორის დაპირისპირება ოდენ პოლიტიკური ან სამართლებრივი დაპირისპირება კი არ არის, არამედ მსოფლმხედველობრივი და ღირებულებითი... ამიტომ, მათ შორის მორიგება და მით უმეტეს შერიგება როგორც წესი გამორიცხულია ხოლმე... მსოფლმხედველობრივი და ღირებულებითი ხასიათის დაპირისპირების დროს შერიგების ეფექტი მხოლოდ მაშინ დგება, როცა ერთ-ერთი მხარე მარცხდება და წინააღმდეგობის თავი არ აქვს. ასეთი შერიგება სინამდვილეში ერთ-ერთის კაპიტულაციაა და მეტი არაფერი.

მსოფლმხედველობრივი და ღირებულებითი ხასიათის დაპირისპირების დროს შერიგების ეფექტი მხოლოდ მაშინ დგება, როცა ერთ-ერთი მხარე მარცხდება და წინააღმდეგობის თავი არ აქვს. ასეთი შერიგება სინამდვილეში ერთ-ერთის კაპიტულაციაა და მეტი არაფერი

ამიტომ, ძნელია მე გამოვიგონო იმ ავადმყოფობის რეცეპტი, რაზეც ჯერ კიდევ გურამიშვილი და ილია სწუხდნენ...

- ბრძანებთ, ვერც ხელისუფლებამ და ვერც ოპოზიციამ ვერ შეძლო გამხდარიყო საზოგადოების უდიდესი ნაწილის ლიდერი. დღეს ვხედავთ, რომ ჩვენი საზოგადოება საკმაოზე მეტად ფრუსტრირებულია, „შუის“ საფუძვლიანად გაკრეფის შემდეგ ოპოზიცია ვერ ახერხებს საზოგადოებასთან ეფექტურად მუშაობას.

ხელისუფლება თავისი რესურსებით ამას თითქოს კი ახერხებს, მაგრამ ეს აშკარად არაა საკმარისი რომ საფრთხეებისა და გამოწვევების დასაძლევად საზოგადოების უდიდესმა ნაწილმა რომელიმე მათგანი მაკონსოლიდირებელი ეროვნული იდეის მედროშედ ჩათვალოს და აღიქვას.

წესით, ხელისუფლებაც და ოპოზიციაც უნდა ცდილობდნენ საზოგადოების გამაერთიანებლის როლის შესრულებას, მაგრამ ფაქტია, რომ ეს არც ერთს არ გამოსდის. ამის მიზეზი სავარაუდოდ, რა შეიძლება იყოს?

- რთული შეკითხვაა. ფაქტი ერთია, როგორც ვახუშტი ბატონიშვილი ამბობს ქართველებზე - კეთილ-ბოროტზე იოლად მიმდრეკნიო. უამრავი მაგალითი ვიცით თუნდაც უახლესი ისტორიიდან, როცა საზოგადოებას კონსოლიდაციის მაღალი უნარი გამოუჩენია.

აი, ახლაც, ხომ თითქოს სრული შტილია, განურჩევლობა და უიმედობა სუფევს ხალხში. საკმარისია პატარა მუხტი და ყველაფერი გაცოცხლდება, ოღონდ, სასურველია არა ურთიერთდაპირისპირების მიმართულებით. ჩემი აზრით, დღეს ვერცერთი მხარე ვერ პასუხობს იმ მოთხოვნებს, რაც ჩვენი ქვეყნის და ხალხის წინაშე დგას.

დღეს ვერცერთი მხარე ვერ პასუხობს იმ მოთხოვნებს, რაც ჩვენი ქვეყნის და ხალხის წინაშე დგას, საკმარისია პატარა მუხტი და ყველაფერი გაცოცხლდება, ოღონდ, სასურველია არა ურთიერთდაპირისპირების მიმართულებით

- გვერდს ვერ ავუვლით უკრაინაში მიმდინარე ომის ფონზე საქართველოში ანტიდასავლური განწყობების ზრდას.

დრომ აჩვენა, რომ ქართული საზოგადოების ერთი ნაწილი, სამწუხაროდ, არც თუ ისე მცირე, უკრაინის ომში პუტინსა და რუსეთს გულშემატკივრობს. საუბარია იმ რუსეთზე, რომელსაც უკანასკნელი 30 წელი საქართველოსთვის ცუდის მეტი, პრაქტიკულად, არც არაფერი გაუკეთებია.

ამ თვალსაზრისით, შეიძლება ითქვას, რომ პრორუსული განწყობებით ისედაც ცნობილ პოლიტიკურ ჯგუფებს თავისი ანტიდასავლური და ანტიამერიკული განცხადებებით აჯობეს კიდეც „ქართული ოცნებიდან“ „სიმართლის სათქმელად“ წამოსულმა ხუნდაძე-სუბარ-ყაველაშვილ-მაჭარაშვილმა.

ამ უკანასკნელებმა აშშ-ს ელჩს კერი დეგნანს ღიად დასდეს ბრალი იმაში, რომ აშშ ცდილობდა არა მარტო საქართველოში ხელისუფლების შეცვლას, არამედ ომში ჩართვას.

ეს რომ ასე არაა და თან რატომ, მათ ბევრჯერ განმარტეს, მაგრამ ვხედავთ, რომ აშშ-ს მიმართ ხუნდაძე-სუბარ-ყაველაშვილ-მაჭარაშვილის ოთხეულის რიტორიკა არ იცვლება. არადა, საუბარია იმ ქვეყანაზე, რომლის მხარდაჭერაზეა ბევრად დამოკიდებული საქართველოს, როგორც სუვერენული ქვეყნის სუვერენიტეტი და დამოუკიდებლობა; ის, რომ აფხაზეთისა და "სამხრეთ ოსეთის" მიმართ აშშ და დასავლეთი აუღიარებლობის პოლიტიკას ატარებს.

სავარაუდოდ, რას შეიძლება უკავშირდებოდეს პრორუსული ორგანიზაციებისა და ხუნდაძე-სუბარ-ყაველაშვილ-მაჭარაშვილის აშშ-სა და დასავლეთის წინააღმდეგ გააქტიურება?

- აქ ძირითადად ორი მიზეზი უნდა იყოს: პირველი ის არის, რომ საქართველოში, როგორც ჩანს, საკმაოდ ეფექტურად მუშაობს რუსული აგენტურა, რასაც, ფაქტია, ბევრი არაფერი უპირისპირდება ჩვენი მხრიდან. რუსებს აქვთ წვდომა ინფორმაციის საშუალებებთან და სხვა სფეროებთან. შესაბამისად, სახეზეა რუსეთისადმი ლოიალურად განწყობილი ჯგუფების არსებობა.

- მეორე მიზეზი უფრო სიღრმისეულია.

სადღაც ბოლო ხუთასი წლის განმავლობაში და განსაკუთრებით ბოლო ორ საუკუნეში, საქართველოს ტრაგიკული ისტორიის გამო და მტრის მიზანმიმართული ქმედებების შედეგად ქართველი ერის სახელმწიფოებრივი ცნობიერება, მისი ნაციონალური იდენტობა სერიოზულად დაზიანდა - ჩვენი საზოგადოების საკმაო ნაწილის ცნობიერება ამა თუ იმ დამპყრობლის სუბეთნოსის ცნობიერებამდე დაეცა... თუ ადრე ვილაპარაკებდით სპარსეთზე ან ოსმალეთზე, დღეს რუსეთზე ვლაპარაკობთ.

ვინ იტყვის, რომ რუსეთის შემადგენელი სუბეთნოსების ღირსეულ წარმომადგენლებს ან მაღალი პიროვნული თვისებები აკლიათ, ან განათლება, ან პროფესიონალიზმი და ან პატიოსნება. უბრალოდ, ისინი დიდი რუსული სუპერეთნოსის ("სუბეთნოსი" და "სუპერეთნოსი" ტაქსონომიური ერთეულებია და არა მეტაფორა) ავტონომიურ, მაგრამ ორგანულ ნაწილებად აღიქვამენ თავს და კიდეც არიან რუსეთის შემადგენლობაში.

რაც შეეხება ხუნდაძე-სუბარ-ყაველაშვილ-მაჭარაშვილის ოთხეულს, ვფიქრობ, „ქართული ოცნების“ ლიდერები არ არიან დარწმუნებული დასავლეთის გამარჯვებაში და ცდილობენ ყველა პოლიტიკურ, ამ შემთხვევაში რუსულ, ველზე შეიქმნან სათადარიგო დასაყრდენი. სწორედ ამის გამოვლინება მგონია ამ ოთხეულის შექმნა და მათი მოქმედებები

განა ბაშკირს, ვოლგელ თათარს, ჩუვაშს თუ მორდვას რამე დაეწუნება?! რა თქმა უნდა არა - ისინი იმ სამყაროს შვილები არიან, რასაც რუსული სამყარო ჰქვია, თავთავიანთი ენებით, ცეკვა-სიმღერით, სამზარეულოთი და სხვა ეთნოგრაფიული თავისებურებებით, ოღონდ - არა ერები და სახელმწიფოები.

პერიოდულად, ჩვენი საზოგადოების რომელიმე გამორჩეული წევრის (მით უფრო სპორტსმენის, ხელოვანის..) საქციელი აგვაფორიაქებს, აშლის უსიამოვნო აზრებს და მითქმა-მოთქმას; მერე თითქოს ცოტა ჩაწყნარდება ყველაფერი და მერე ისევ...

მოკლედ, იმის თქმა მინდა, რომ სანამ იმ რომელიმე პიროვნებას საბოლოო განაჩენს გამოვუტანდეთ იმაზეც დავფიქრდეთ, თუ რა სიღრმისეული მიზეზი და ნიადაგი აქვს ამ "ულამაზო" საქციელს. უნდა ვაღიაროთ, რომ ამ ადამიანებს საქართველოს ღალატი გულშიაც არ გაუვლიათ. უბრალოდ, მათი ეროვნული იდენტობა ისეთია, როგორიც რუსეთის შემადგენელი რომელიმე სუბეთნოსისა.

სანამ ამ პრობლემის პირველმიზეზს არ ამოვძირკვავთ, კვლავაც ბევრი გვეყოლება მტრის სამსახურში უნებურად ჩამდგარი (ე.წ. სასარგებლო იდიოტები) ადამიანები.

ამ პრობლემის ერთადერთი წამალი თავისუფალი და განათლებული საზოგადოების და ძლიერი და ეფექტიანი სახელმწიფოს შექმნაა! და მერე კიდევ - ერთი-ორი თაობა, რომელსაც კითხვაც კი აღარ დაებადება თავისი ქვეყნის შვილია თუ ვიღაცის "სათადარიგო ნაწილი“.

რაც შეეხება ხუნდაძე-სუბარ-ყაველაშვილ-მაჭარაშვილის ოთხეულს, ვფიქრობ, „ქართული ოცნების“ ლიდერები არ არიან დარწმუნებული დასავლეთის გამარჯვებაში და ცდილობენ ყველა პოლიტიკურ, ამ შემთხვევაში რუსულ, ველზე შეიქმნან სათადარიგო დასაყრდენი. სწორედ ამის გამოვლინება მგონია ამ ოთხეულის შექმნა და მათი მოქმედებები.

- ეს გასაგებია, მაგრამ ნამდვილად არ მეგონა თუ დუგინს, რომელიც კრემლს უკრაინელი ხალხის განადგურებისკენ მოუწოდებს და დაუფარავად საუბრობს რუსეთის მიერ საქართველოს დაპყრობის გზებზე, ჩვენში ამდენი გულშემატკივარი ეყოლებოდა.

დუგინს, მისი თანამოაზრე ქალიშვილის დაღუპვის გამო იმდენმა ქართველმა გამოუცხადა სოლიდარობა, რომ მეგონა არ გამიკვირდებოდა, მეც კი ძალიან გამაკვირვა.

აღარაფერს ვამბობ, იმაზე, რომ საზოგადოების ნაწილი აღფრთოვანებულიც კია რუსი ტურისტების სიმრავლით. არადა, ბოლო მონაცემებით, 7 500-ზე მეტი რუსეთის მოქალაქე საქართველოში ინდმეწარმედ დარეგისტრირდა. ცალკე საუბრის თემაა, რომ ამ ყველაფერში საფრთხეს ვერც ხელისუფლება ხედავს.

კარგა ხნის წინ სოციალურ ქსელში ამ თემაზე თქვენ წუხილი გამოთქვით იმის გამო, რომ იმპერიული რუსეთის მიმართ ვერც ჩვენმა სახელმწიფომ და ვერც საზოგადოებამ ვერ ისწავლა სახელმწიფოებრივი ურთიერთობების ქონა და ჩამოყალიბება.

რუსეთისადმი ასეთი, რბილად რომ ვთქვათ, არაადეკვატური დამოკიდებულება რისი შედეგია?

- მოდით, ასე შევხედოთ ამ საკითხს - თუ საზოგადოებას, ნაციას ერთგვარ ერთიან სისტემად, ორგანიზმად წარმოვიდგენთ, გაგვახსენდება, რომ ადამიანის ორგანიზმის ანალოგიურად ერსაც უნდა ჰქონდეს რაღაც იმუნური სისტემის მსგავსი ემერჯენტულობა, სახიფათო გამოწვევაზე სწრაფი და ეფექტიანი რეაგირების უნარი, რომელიც, ისევე როგორც ბიოლოგიური ორგანიზმის შემთხვევაში ხდება, ვალდებულია ამუშავდეს რაღაც საფრთხის, მაგალითად კორონა ვირუსის წინააღმდეგ და დაიცვას ორგანიზმის სასიცოცხლო ფუნქციები.

როცა იმუნური სისტემა ვერ აიდენტიფიცირებს შემოჭრილ საფრთხეს, საჭირო ხდება ვაქცინაცია, რაც ხელოვნურად სძენს ორგანიზმს იმუნიტეტს. ვაქცინაციის ანალოგი ჩვენს შემთხვევაში არის განათლება და ხალხის სწორი ინფორმირება, რაც როგორც ხელისუფლების, ისე საზოგადოების მოწინავე ნაწილის მოვალეობაა. ამ მხრივ, ძალიან შორს ვართ სასურველი მდგომარეობისგან.

როცა იმუნური სისტემა ვერ აიდენტიფიცირებს შემოჭრილ საფრთხეს, საჭირო ხდება ვაქცინაცია, რაც ხელოვნურად სძენს ორგანიზმს იმუნიტეტს. ვაქცინაციის ანალოგი ჩვენს შემთხვევაში არის განათლება და ხალხის სწორი ინფორმირება, რაც როგორც ხელისუფლების, ისე საზოგადოების მოწინავე ნაწილის მოვალეობაა. ამ მხრივ, ძალიან შორს ვართ სასურველი მდგომარეობისგან

თუ ის, რაზეც უკვე ვილაპარაკე სწორია, მაშინ დუგინას დაღუპვის ფაქტზე ასეთი რეაქცია მოსალოდნელი იყო და გასაკვირი არ უნდა იყოს. მე ამ ფაქტს დამოუკიდებელ მნიშვნელობას არ მივანიჭებდი. ის ადამიანები რუსეთის ნებისმიერ წარუმატებლობაზე ყოველთვის ასე ირეაგირებენ.

სხვა საკითხია, რომ ბოლო წლებია მტრული სახელმწიფოს ღია გულშემატკივრობა ცუდ ტონად აღარ ითვლება გარკვეულ წრეებში. მაგრამ ეს ცალკე საუბრის თემაა და როგორმე სხვა დროს იყოს.

„ინტერპრესნიუსი“

კობა ბენდელიანი