სანდრო თვალჭრელიძე - “სისულელეა იმის თქმა, თითქოს პუტინი საქართველოსთვის ვერ მოიცლის...”
კრემლის მორიგი ბარბაროსობა - რატომ ურტყამენ რუსები საცხოვრებელ კორპუსებსა და მშვიდობიან მოსახლეობას
გიორგი გობრონიძე - “მე რომ ქართველი დიპლომატების ადგილზე ვყოფილიყავი, ევროპარლამენტს ტალიავინის დასკვნას თავზე გადავახევდი”
ხარვეზები რეგისტრაციისას და ფარული ჩანაწერები - როგორ მიდის მზადება ენმ-ში არჩევნებისთვის
თენგიზ ფხალაძე - ”ჩვენ უკრაინისთვის რასაც ვაკეთებთ, ვაფუჭებთ ჩვენივე განცხადებებით”
* * *
სანდრო თვალჭრელიძე - “სისულელეა იმის თქმა, თითქოს პუტინი საქართველოსთვის ვერ მოიცლის...”
“სამწუხაროდ, მართლაც არაფერია ახალი ქვეყნის პოლიტიკურ ცხოვრებაში და ისეთი შთაბეჭდილება მრჩება, კიდევ კარგა ხანს არ იქნება. რაც შეეხება მიხეილ სააკაშვილის საკითხს, როგორც მახსოვს, წინა ინტერვიუსას გითხარით, რომ ეს საკითხი უფრო გამწვავდებოდა, რაც ასეც მოხდა. ვხედავთ, რამდენად გაიზარდა ზეწოლა დასავლეთიდან, რაც, ჩემი აზრით, ორმაგი მიდგომის შთაბეჭდილებასაც ტოვებს, რადგან არავინ ახსენებს იმას, თუ როგორ შემოვიდა სააკაშვილი საქართველოში - ის შემოიპარა კანონის დარღვევით. რომელი დასავლელი ქვეყნის იურიდიული სისტემა აპატიებს ამას ვინმეს? თუმცა უნდა ითქვას, რომ ხელისუფლებაც უთავოდ და არასწორად იქცევა. წესით, დასავლელ პარტნიორებს უნდა პასუხობდნენ ასე - ეს მთავრობის საქმე არ არის და სასამართლომ უნდა გადაწყვიტოსო, მაგრამ ამის თქმის უფლებაც არა აქვთ, რადგან თავის დროზე სასამართლო სისტემის რეფორმა არ გატარებულა, არ გაწმენდილა იმგვარი ოდიოზური ფიგურებისგან, რომ განაჩენები ეჭვს არ იწვევდეს”, - აცხადებს ექსპერტი სანდრო თვალჭრელიძე გაზეთ “კვირის პალიტრისთვის” მიცემულ ინტერვიუში, სათაურით “სისულელეა იმის თქმა, თითქოს პუტინი საქართველოსთვის ვერ მოიცლის...”
“რაც შეეხება პოლონეთის სეიმის რეზოლუციას, მე ვესწრებოდი მსოფლიო ეკონომიკურ ფორუმს ამ ქვეყანაში და ვიცი, იქ როგორ უყვართ სააკაშვილი. ამიტომაც ეს რეზოლუცია არ მიკვირს. ნორმალურ ქვეყანაში ვინ რა რეზოლუციას მიიღებს ან რას იტყვის, ეს კი არ უნდა წყვეტდეს საქმეს, არამედ სასამართლო. წესით, სასამართლოს ვერდიქტისა და პრეზიდენტის შეწყალების გარდა, სხვა იურიდიული ბერკეტი არც არსებობს მისი გათავისუფლებისთვის... მახსენდება, ოსიპ მანდელშტამის ცნობილი ლექსი, რის გამოც ის გააციმბირეს და რომელშიც ამბობს, ვცხოვრობთ ქვეყანაში, რომელსაც ვერ ვგრძნობთო. ზუსტად იგივე ხდება საქართველოში, ჩვენ ჩვენს ქვეყანას ვერ ვგრძნობთ. სამაგიეროდ, ვგრძნობთ კლანებსა და პოლიტიკურ-ფინანსურ ინტერესებს. ჩვენში არავინ იცავს ქვეყნის ეროვნულ ინტერესებს - არც “ქართული ოცნება”, არც ოპოზიცია და არც სხვა ვინმე. თუ მთავრობას აკრიტიკებ, ეგრევე ოპოზიციონერის იარლიყს მოგაკრავენ, თუ “ნაციონალურ მოძრაობას” შენიშვნა მიეცი, ეგრევე “ქოცი” ხარ. აი, ასეთ სამარცხვინო ჩიხშია მოქცეული პროცესი. არადა, პოლიტიკურად აქტიური ჩვენი საზოგადოების 1% თუ იქნება, დანარჩენი ქვეყანა სხვაგან ცხოვრობს, სხვა ინტერესებითა და პრობლემებით”, - აღნიშნავს გამოცემის კორესპონდენტთან საუბრისას სანდრო თვალჭრელიძე.
“რამდენი მთავრობა და ადმინისტრაცია გამოვიცვალეთ და არც ერთს არ ჰქონია ქვეყნის განვითარების სტრატეგიული გეგმა. მხოლოდ საკუთარი მანდატის გახანგრძლივების გეგმები აქვთ ხოლმე. ერთადერთი ადამიანი, რომელიც შეიძლება მოგწონდეთ და შეიძლება არა, იყო ედუარდ შევარდნაძე, რომელსაც გრძელვადიანი პერსპექტივის დანახვა შეეძლო და სტრატეგიული გეგმებიც ჰქონდა. მას ჰქონდა საქვეყნოდ მნიშვნელოვანი მიზნები და ეძებდა მათ მისაღწევად გზებს. მის სახელს უკავშირდება კონსტიტუციის მიღება, ლარის შემოღება, ბაქო-თბილისი-ჯეიჰანის პროექტი და ა.შ. საქართველოს სახელმწიფოს მან ჩაუყარა საფუძველი, ის რომ არ ყოფილიყო, ჩვენ ახლა აქ არ ვიქნებოდით. მას შემდეგ რაც კეთდება, კეთდება პოლიტიკური და საკუთარი ჯიბის ინტერესების გათვალისწინებით. გარდა ამისა, ნახეთ, როგორი შეზღუდული აზროვნება და მენტალიტეტი აქვთ ჩვენს ძირითად პოლიტიკურ აქტორებს, ნებისმიერ მხარეს. გამაოგნებელიც კია, რომ მათ რაღაც რეიტინგი აქვთ. ფართოდ მოაზროვნე ადამიანი სულ რამდენიმე შეიძლება ჩამოვთვალო ქართულ პოლიტიკაში და არც ერთს მაღალი რეიტინგი არა აქვს. არ ვიცი, ეს რით ავხსნა. ეს არის ჩემთვის ყველაზე მეტად დამაფიქრებელი და შემაშფოთებელი... ხომ არსებობს რაღაც, რაც ყველას უნდა აერთიანებდეს, მაგალითად, უსაფრთხოება, ქვეყნის კეთილდღეობა და ა.შ. ამაზე ხომ შეიძლება შეთანხმდნენ, მაგრამ ამაზეც ვერ თანხმდებიან, რადგან გაცილებით მნიშვნელოვანი ჰგონიათ ერთმანეთის კრიჭაში დგომა და გაუთავებელი ლანძღვა-გინება. ასე ქვეყანა ვერ აშენდება და სულ ვიქნებით ევროპის სანაგვეზე”, - განაგრძობს რესპონდენტი.
“პირადად მე არ მჯერა, რომ სააკაშვილის მოწამვლის მიზანმიმართული ცდა ყოფილიყო. თუ დავუშვებთ, რომ ის მართლაც მიზანმიმართულად მოწამლეს, არ მჯერა, რომ ეს საქართველოს ხელისუფლების გაკეთებულია, რადგან სააკაშვილის დაზიანება ყველაზე ნაკლებად სჭირდებათ. უნდა ითქვას, რომ ძალიან ბევრი ადამიანი შედის მასთან, ვის რა შეაქვს აკონტროლებს ვინმე? აი, აქ შეიძლება იყოს უფრო სახელმწიფოს პასუხისმგებლობა. ერთ-ერთ ვერსიად განიხილება ქვეყნის გარედან მისი მოწამვლის შესაძლებლობა, მაგრამ ესეც ნაკლებად სავარაუდო მგონია.... რაც ახლა “ნაციონალურ მოძრაობაში” ხდება, მიკრომოდელია იმისა, რაც ქვეყანაში ხდება, როდესაც პირადი ინტერესები ამოძრავებს მთელ პოლიტიკურ ელიტას, რომლის მთავარი დევიზიც არის, მე ვარ და ჩემი ნაბადი, დანარჩენი ყველაფერი წყალსაც წაუღიაო. პარტიისთვის დამანგრეველია ასეთი დაპირისპირება და განხეთქილება. შეიძლება ჩატარდეს პარტიაში არჩევნები, ეს დემოკრატიული პროცესია, მაგრამ არა ასეთი კონფლიქტით. თუ გინდა რეიტინგის შენარჩუნება, ცოტა სხვანაირად უნდა მოიქცე. ტექნოლოგიურად კი იქცევიან ისე, როგორც ხელისუფლებაში ყოფნისას სხვებს ექცეოდნენ, არაფერი ახალი მაგათ მოქმედებაში არ არის. ერთმანეთის დისკრედიტაციის გაუთავებელი ცდა ქართული პოლიტიკის ისეთ თანამდევად იქცა, რომ აღარც გვიკვირს, შევეჩვიეთ ამ სიბინძურეს, რაც დიდი უბედურებაა”, - მიიჩნევს ექსპერტი.
“პოლიტიკოსები სულ არ მადარდებს, მაგრამ ეს მთელ საზოგადოებას რყვნის - თუ პოლიტიკოსებისთვის ყველაფერი დაშვებულია და საკუთარ განცხადებებსა და მოქმედებებზე პასუხს არ აგებენ, გამოდის, რიგითმა მოქალაქემაც შემიძლია იგივე ვაკეთო. რისთვის უნდათ ამ ადამიანებს “ნაციონალური მოძრაობის” სათავეში ყოფნა, საკითხავია. ამ ძალის ხელისუფლებაში დაბრუნების შანსი უმცირესია. აქედან გამომდინარე, იმიტომ უნდათ, რომ ფულადი რესურსები მართონ და პირადი სარგებელი მიიღონ. როგორც თვითონვე ამბობენ, ხაბეიშვილის ჯგუფის უკან მერაბიშვილ-კეზერაშვილი დგანან. მათ პარტია იმისთვის უნდათ, დიდი ალბათობით, რომ მმართველ ძალასთან უკეთესად ივაჭრონ. ამასთანვე, ჩემი აზრით, აქ შურისძიების მოტივიც ძლიერია. უნდათ პარტიას მიხეილ სააკაშვილის გავლენა მთლიანად მოაცილონ. სხვათა შორის, მე ისიც მეჩვენება, რომ სააკაშვილის საქართველოში ჩამოსვლაშიც მერაბიშვილისა და კეზერაშვილის როლი მნიშვნელოვანი იყო. ეს ვარაუდია, მაგრამ პროცესების ლოგიკა გვკარნახობს, რომ ეს შეიძლება ძალიან ახლოს იყოს რეალობასთან. ეს ვითარება ხელისუფლებასაც აწყობს, რადგან დღეს გაცილებით მნიშვნელოვან თემებზე ლაპარაკის ნაცვლად ვლაპარაკობთ ჩანაწერებზე, სააკაშვილის გათავისუფლებაზე, “ნაციონალური მოძრაობის” დაპირისპირებაზე და ა.შ. ამ დროს ქვეყნის უსაფრთხოების უმწვავესი პრობლემები არავის ახსოვს”, - დაასკვნის სანდრო თვალჭრელიძე.
“ჩვენ დიდი ხანია გადავედით პოლიტიკური ცხოვრების იმ დონეზე, როდესაც ერთმანეთისთვის სულელის ძახილის გარდა, არაფერი ხდება. ამიტომ ვამბობ, უდიდესი პრობლემაა ის, რომ ქვეყნის განვითარების სტრატეგია არ არსებობს, წუთიერი ინსტინქტებით იმართება ქვეყანა, რომელსაც ამასობაში ვკარგავთ... შეხედეთ, დიდ ბრიტანეთში ქვეყნის პრემიერმინისტრობიდან ქალბატონი ტრასი იმიტომ გადადგა, რომ ერთი პატარა დანაპირები ვერ შეასრულა, აი, ეს არის სახელმწიფო მიდგომა, დემოკრატია, როდესაც ქვეყანა და ხალხი შენს კეთილდღეობაზე მნიშვნელოვანია. ჩვენთან ეს რომ ვინმეს გაეკეთებინა, შერეკილი ეგონებოდათ და ელდარ შენგელაიას მის გამოსაკვლევად დაუძახებდნენ. ჩვენთან აცდენილია ერთმანეთთან მორალური კრიტერიუმები. ჩვენ კონფორმიზმი ჩვენი პოლიტიკური დღის წესრიგის შემადგენელ ნაწილად ვაქციეთ”, ამბობს რესპონდენტი და შეკითხვაზე - “გამოქვეყნდა საქართველოში უკრაინის საქმეთა დროებითი რწმუნებულის ანდრეი კასიანოვის ინტერვიუ, რომელშიც ამბობს, კიევმა თბილისს სთხოვა “ბუკის” სარაკეტო კომპლექსები, რომლებიც საქართველოს უკრაინამ 2008 წლის ომის დროს გადასცა, რაზეც ოფიციალური თბილისისგან უარი მიიღოო...” - პასუხობს:
“მოდი, თავიდანვე ვთქვათ, რომ საქართველოს და უკრაინის ხელისუფლებებს შორი ურთიერთობა ვერანაირ კრიტიკას ვერ უძლებს. არ შეიძლება ამ ტონით ერთმანეთთან ლაპარაკი. საქართველო უკრაინას ვერც “ბუკის” კომპლექსებს და ვერც სხვა რომელიმე ტიპის იარაღს გადასცემს, რადგან ჩვენ, სამწუხაროდ, არა გვაქვს ამის ფუფუნება ჩვენი უსაფრთხოებიდან გამომდინარე. რუსეთი ისევ უდიდესი საფრთხეა საქართველოსთვის და ჩვენ გვიწევს სიფრთხილით მივიღოთ გადაწყვეტილებები. სისულელეა იმის თქმა, თითქოს პუტინი საქართველოსთვის ვერ მოიცლის... ამ სიფრთხილისთვის საქართველოს ხელისუფლებას ვერ დავძრახავ, მაგრამ მე მის რიტორიკასა და საუბრის ტონს, იმას, თუ როგორ ლაპარაკობენ უკრაინის ხელისუფლების წარმომადგენლებზე, უკიდურესად ნეგატიურად ვაფასებ. ჩვენ არ შეგვიძლია უკრაინისთვის იარაღის მიწოდება. ამას აქვს მეტად ობიექტური მიზეზები, რისი ახსნაც ადამიანურად უნდა შეეძლოს ხელისუფლებას და არა ისე, როგორც აკეთებს. საქართველოს მოსახლეობა უკრაინის გამარჯვების მოსურნე და დიდი მხარდამჭერია, მაგრამ საქართველოს ხელისუფლება საკუთარი განცხადებებით ტოვებს შთაბეჭდილებას, რომ ეს არ სურს. შეუძლებელია არ ესმოდეთ, რამდენად მნიშვნელოვანია საქართველოსთვის უკრაინის გამარჯვება...”
კრემლის მორიგი ბარბაროსობა - რატომ ურტყამენ რუსები საცხოვრებელ კორპუსებსა და მშვიდობიან მოსახლეობას
“14-15 იანვრის ღამეს უკრაინის ქალაქ დნიპროში მომხდარი ტრაგედია უკვე შეფასდა, როგორც ომის დაწყების შემდეგ რუსების მიერ ჩაგენილი ერთ-ერთი ყველაზე შემაძრწუნებელი სამხედრო დანაშაული. ღამით რუსული “ხ-22” ტიპის ზებგერითი რაკეტა დნიპროში მრავალსართულიან საცხოვრებელ კორპუსს დაეცა, რასაც დიდი მსხვერპლი მოჰყვა. ქალაქში სამდღიანი გლოვაა გამოცხადებული. ანალიტიოკოსთა ნაწილი მიიჩნევს, რომ ასეთი ბარბაროსული დარტყმებით რუსები ცდილობენ აიძულონ მოწინააღმდეგე, რომ სტრატეგიული მნიშვნელობის ობიექტებიდან ჰაერსაწინააღმდეგო თავდაცვითი სისტემები საცხოვრებელი კვარტლების დასაცავად გადაისროლონ. ამის პარალელურად, ფრონტზე ყველაზე ცხელი წერტილი კვლავ სოლედარია, რაზედაც ურთიერთგამომრიცხავი ცნობები ვრცელდება. რუსეთის თავდაცვის სამინისტრო აცხადებს, რომ ქალაქზე კონტროლი მოიპოვეს, თუმცა უკრაინა ამას უარყოფს და ამბობს, რომ ქალაქის დაახლოებით 10%-ს, რკინიგზის სადგურს და მარილის ერთ საბადოს აკონტროლებენ”, - წერს გაზეთი “რეზონანსი” სტატიაში, სათაურით კრემლის მორიგი ბარბაროსობა - რატომ ურტყამენ რუსები საცხოვრებელ კორპუსებსა და მშვიდობიან მოსახლეობას.
“როგორც სამხედრო ანალიტიკოსები ამბობენ, ახლა სოლედარში აქტიური ბრძოლები მიდის და ძნელია გაარკვიო უკრაინა რა ტერიტორიას აკონტროლებს, თუმცა, მათი ცნობით, უკრაინის ჯარი სოლედარიდან ჯერ არ გამოსულა, რაც ნიშნავს, რომ რაღაც ნაწილს მაინც აკონტროლებენ. უკრაინის თავდაცვის მინისტრის მოადგილე ანა მალიარი რუსული მხარის მიერ გავრცელებულ ცნობებს არ ადასტურებს და აცხადებს, რომ ქალაქში სასტიკი ბრძოლები გრძელდება. რუსეთის თავდაცვის სამინისტროს მტკიცებით, რუსულმა ძალებმა დონეცკის ოლქის ქალაქ სოლედარზე კონტროლი დაამყარეს. უწყებაში აცხადებენ, რომ ქალაქი ხუთშაბათს საღამოს აიღეს. ამ განცხადებამდე ორი დღით ადრე კი იგივე ინფორმაცია “ვაგნერის” ხელმძღვანელმა ევგენი პრიგოჟინმაც გაავრცელა. ოღონდ მისი მტკიცებით ქალაქი მისმა დაქირავებულმა მებრძოლებმა აიღეს და არა რუსეთის რეგულარულმა არმიამ. პოლკოვნიკი ლაშა ბერიძე “რეზონანსთან” საუბარში აღნიშნავს, რომ სოლედარისთვის ბრძოლა ჯერ არ დამთავრებულა, პარალელურად ბახმუტზეც შეტევა გრძელდება. ახლა, ბერიძის თქმით, მთავარია უკრაინელებმა რუსებს იმის შესაძლებლობა არ მისცენ, რომ ალყაში მოაქციონ. გენერალი ვახტანგ კაპანაძე კი აცხადებს, რომ სოლედარში შეტაკებები ძირითადად ჩრდილოეთით და ჩრდილო დასავლეთითაა”, - აღნიშნავს გამოცემა.
“დღეს ძალიან ძნელია გაერკვიო ვინ რას აკონტროლებს, მაგრამ მე მაქვს ინფიორმაცია, რომ სოლედარში ბრძოლა ჯერ კიდევ მიმდინარეობს. დღეს და გუშინ არა, მაგრამ წინა დღეებში რუსებს თავიდან გარკვეული წარმატება და წისვლა ჰქონდათ, თუმცა, მე როგორც ვიცი, სოლედარისთვის ბრძოლები მიმდინარეობს და არ დამთავრებულა. რუსები სოლედარს ბოლომდე მაშინ გააკონტროლებენ, როცა უკრაინელები გამოსვლის შესახებ გადაწყვეტილებას მიიღებენ. რამდენადაც ვიცი, ამის შესახებ გადაწყვეტილება განიხილებოდა. ჩემი ვარაუდით, უკრაინელები ჯერ ცდილობენ, რომ შემდეგი ზღუდე შესაბამისად მოამზადონ და უკვე მერე გამოიყვანონ. ახლა ამ ხაზს ინარჩუნებენ, რომ ბოლომდე იბრძოლონ. მემგონი სოლედარმა თავის ამოცანა შეასრულა. რუსების შეტევა ბახმუტზეც გრძელდება, მათ ჯერჯერობით წარმატება არ ჰქონიათ, ძირითადი ძალა უფრო სოლედარზე გადაიტანეს. ეს რუსული ბრძოლის მეთოდია, რომ ჯერ გარშემო შემოუარონ და მერე შეტევა უფრო გაუადვილდეთ. ახლა მთავარია ბახმუტის დამცველებმა რუსებს შესაძლებლობა არ მისცენ, რომ ქალაქს ორი, ან სამი მხრიდან შემოუარონ და უკრაინელებს ამოცანა გაურთულონ”, - აცხადებს გამოცემის კორესპონდენტთან საუბრისას ლაშა ბერიძე.
„ჩემი აზრით, დაბომბვების მხრივ საკმაოდ რთული პერიოდი გველოდება. რუსების დაბომბვას ვერცერთი ქვეყანა ვერ გაუძლებდა. უკრაინის ტერიტორია ძალიან დიდია. კიევი შედარებით კარგადაა დაცული, თუმცა ყველაფერს ვერ დაიცავენ და უკვე სხვადასხვა ქალაქების დაბომბვა დაიწყეს. რუსებმა სამოქალაქო ინფრასტრუქტურისა და საცხოვრებელი სახლების დაბომბვა იმიტომ დაიწყეს, რომ უკრაინელებმა საკვანძო ობიექტები აღარ დაიცვან და თავდაცვის საშუალებების დეკონცენტრაცია მოხდეს. სამწუხაროდ ვფიქრობ, რომ ასეთი სარაკეტო დაბომბვები კიდევ იქნება, შესაძლოა ინტენსივობამ მოიმატოს კიდეც, იანვრის ბოლომდე და თებერვლის შუა რიცხვებამდე წინ რთული პერიოდი გველოდება”,-დაასკვნის ლაშა ბერიძე.
“ვინ რამდენად აკონტროლებს არ ვიცი, მაგრამ სოლედარის ჩრდილოეთით, რკინიგზის სატვირთო სადგურ სოლიზე შეტაკებებია. სოლედარის განაპირას ჩრდილო-დასავლეთით მეშვიდე მაღაროა, რომელსაც უკრაინელები აკონტროლებენ. რაღაც წინააღმდეგობის კერები ალბათ ჯერ კიდევ იქნება. მარიუპოლისთვის ბრძოლა რომ წარმოვიდგინოთ, დაახლოებით იგივე ამბავია. უკრაინელები შიგნით ქალაქში არიან და რაღაც ნაწილს რა თქმა უნდა გააკონტროლებენ. მთავარია ეს როგორ დამთავრდება, გამოიყვანენ თუ ალყაში მოექცევიან. რაც შეეხება დაბომბვებს, მსგავსი ტიპის შეტევების ინტენსივობის ზრდაზე ეჭვი მეპარება, რადგან რუსეთი თავისი შესაძლებლობის მაქსიმუმს აკეთებს. მას რომ შეეძლოს, დიდი ხანია გაზრდიდნენ. ვეჭვობ, რომ მსგავს დარტყმებს კიდევ გააგრძელებენ, ეს მათი ხელწერაა, რითაც მოსახლეობაზე ფსიქოლოგიური ზემოქმედება გრძელდება. ასეთ დარტყმებს რუსები მანამდეც ახორციელებდნენ და არავითარი მორალური კათარზისი მათ არ განუცდიათ, რომ ასეთი რაღაცეების კეთება შეწყვიტონ. არასამხედრო სტრუქტურებზე დარტყმა რა თქმა უნდა ომის დანაშაულია. ერთი ფაქტია, რომ ისინი ამას მიზანმიმართულად ახორციელებენ, მეორე ფაქტი კი ისაა, მათ შეიარაღება ზუსტი არაა და არაა გამორიცხული, რომ სამხედრო ობიექტზე გამიზნული ბევრი დარტყმა სამოქალაქო ობიექტს მოხვდეს, რაზეც ძალიან არ წუხან”, - აცხადებს გამოცემის კორესპონდენტთან საუბრისას ვახტანგ კაპანაძე.
გიორგი გობრონიძე - “მე რომ ქართველი დიპლომატების ადგილზე ვყოფილიყავი, ევროპარლამენტს ტალიავინის დასკვნას თავზე გადავახევდი”
“ჩვენი რეგიონისთვის 2022 წელი იმითაც არის დასამახსოვრებელი, რომ სომხეთსა და აზერბაიჯანს შორის გასულ წელს დაწყებული დაპირისპირება ისევ გაგრძელდა და საერთოდ, ბევრი რამ შეიცვალა. ერთი მხრივ, ვხედავთ სომხეთის საგარეო ვექტორების დივერსიფიკაციას, მეორე მხრივ, რეგიონში თურქეთის გაძლიერებას, ირანის ახალ ინტერესებსა და აზერბაიჯანის არაერთგვაროვან პოლიტიკას. ვგულისხმობ როგორც თურქეთთან მჭიდრო კავშირს, ასევე რუსეთთან მჭიდრო დაახლოებას. უკრაინაში შეჭრის წინადღეს ალიევმა და პუტინმა გააფორმეს მემორანდუმი, რომლის მიხედვითაც არც ერთმა მხარემ არ უნდა გადადგას მეორე მხარის ნაციონალური ინტერესების საწინააღმდეგო ნაბიჯი. საქართველოს ევროინტეგრაციის საკითხი თანდათან ბუნდოვანი ხდება, ქვეყნის მმართველი გუნდი კი უმთავრესად შიდაპოლიტიკურ კინკლაობაზეა გადართული”, - აცხადებს ანალიტიკოსი გიორგი გობრონიძე გაზეთ “კვირის პალიტრისთვის” მიცემულ ინტერვიუში, სათაურით “მე რომ ქართველი დიპლომატების ადგილზე ვყოფილიყავი, ევროპარლამენტს ტალიავინის დასკვნას თავზე გადავახევდი”.
“მართალია, ომის დაწყებიდან ერთ თვეში აზერბაიჯანმა მხარი დაუჭირა უკრაინას და აზერბაიჯანის პოზიციამ რუსი საზოგადოების განსაზღვრულ წრეებში უკმაყოფილება გამოიწვია, მაგრამ კრემლს ოფიციალურად ამ საკითხზე ერთი განცხადებაც არ გაუკეთებია. ეს ნიშნავს, რომ დიდ თამაშში აზერბაიჯანის მოქმედება არ ეწინააღმდეგება რუსეთის ნაციონალურ ინტერესებს. გავიხსენოთ ოდეკაბეს განცხადება, როდესაც ფაშინიანმა დახმარებისთვის მიმართა. ამ ორგანიზაციამ პრაქტიკულად უარყო სომხეთის ტერიტორიული მთლიანობა, პირდაპირ თქვა, არ არის ფაქტი იმისა, რომ აზერბაიჯანმა სომხეთის საზღვარი დაარღვია, ვინაიდან ამ ორი ქვეყნის საზღვარი დემარკირებული არ არისო. არადა, აზერბაიჯანის სამხედრო ძალებმა სარაკეტო იერიში მიიტანეს ქალაქ ჯერმუკზე. სომხეთის მთლიან ფართობს თუ გავითვალისწინებთ, შეიძლება ითქვას, რომ ეს ქალაქი ქვეყნის შუაგულშია... რეგიონში რუსეთის გაძლიერება თურქეთს არ სურს და კრიტიკულ მომენტში აზერბაიჯანიც უპირობოდ გაატარებს თურქეთის ინტერესებს. აზერბაიჯანს თურქეთთან ერთად რუსეთიც სჭირდება, რათა ყარაბაღში თავისი წესრიგი დაამყაროს, თუნდაც ის სახმელეთო კორიდორი გახსნას, რომლითაც ასევე დაინტერესებულია მოსკოვი. სხვათა შორის, სწორედ ეს საერთო ინტერესი გახდა სომხებისთვის იმის ფიქრის საფუძველი, რომ რუსეთმა მათ უღალატა”, - აღნიშნავს გამოცემის კორესპონდენტთან საუბრისას გიორგი გობრონიძე.
“რეგიონში რუსეთისა და თურქეთის ინტერესების დაბალანსება მართლა ძნელად წარმოსადგენია. თუმცა არის საკითხები, რომელთა თაობაზე ამ ორი დიდი მოთამაშის ინტერესები ემთხვევა. ეს ცხადი შეიქნა “სამს პლუს სამის” ფორმატშიც. რა შეიძლება ჰქონოდათ საერთო რუსეთს, თურქეთსა და ირანს კავკასიაში? ერთადერთი რამ - დასავლეთის გასვლა რეგიონიდან, მაგრამ ამის მიღმა არის ძალზე აქტიური კონკურენცია და ინტერესთა შეჯახება. აი, ეს დეტალები კარგად აქვს გააზრებული ალიევს და ცდილობს ყველა მცირე შესაძლებლობა სათავისოდ გამოიყენოს... ჩვენ უფრო მეტი შესაძლებლობა გვაქვს ლავირებისთვის, მაგრამ ერთია, რას ცდილობ და მეორე, რა გამოგდის. ბოლო დროს ხშირად ვისმენთ ხისტ განცხადებებს ამერიკის ელჩზე, ევროპარლამენტარებსა და სხვა გავლენიან დასავლელ პოლიტიკოსებზე. ეს არ არის ლავირების გონივრული მეთოდი. ეს ხელოვნური კონფრონტაციის შექმნაა შიდაპოლიტიკური კაპიტალის დასაგროვებლად. ძალიან დიდი შეცდომა იყო “აბა, ომი გინდათ” რიტორიკა და სიტუაციის ისე წარმოჩენა, თითქოს დასავლეთს ჩვენი ომში ჩართვა სურდა. ჩვენ არა ვართ ისეთი ძალა, რომელსაც შეუძლია გარდატეხის შეტანა ომის სურათში და რატომ უნდა დასჭირვებოდათ ჩვენი ომში ჩართვა, იმისათვის, რომ ჩვენ გავმხდარიყავით გადასარჩენი?”, - განაგრძობს გამოცემა.
“ჩვენ წლების განმავლობაში “ვიყოჩაღეთ” და რუსეთზე ეკონომიკურად დამოკიდებული გავხდით. ჩვენი ძალიან ბევრი სტრატეგიული და ინდუსტრიული სიმძლავრე რუსეთს ეკუთვნის, ჩვენი ექსპორტის დიდი ნაწილიც რუსულ ბაზარზე მოდის. 2012 წლიდან დღემდე 10 წელია გასულია. წესით, ამ პერიოდის განმავლობაში ჩვენ ეკონომიკის დივერსიფიკაციაზე უნდა გვემუშავა. ისეთი პირობები უნდა შეგვექმნა, რომ ბიზნესს რუსეთის გარდა სხვა ქვეყნების ბაზრებზეც შესძლებოდა ოპერირება - ჩინეთთან თავისუფალი ვაჭრობის ხელშეკრულება, ხოლო ევროკავშირთან ღრმა და ყოვლისმომცველი თავისუფალი ვაჭრობის ხელშეკრულება გვაქვს გაფორმებული. მაგრამ შეგვეძლო ახალი ბაზრების ათვისება და ეკონომიკის იმგვარად დივერსიფიცირება, რომ რუს ტურისტებზე, რუსეთიდან შემომავალ კაპიტალზე არ ვყოფილიყავით დამოკიდებული”, - მიიჩნევს ანალიტიკოსი.
“ახლა ისეთ დღეში ვართ, უკრაინის კი არა, საქართველოს დაბომბვის გამო რომ დაეწესებინათ რუსეთისთვის სანქციები, იმასაც კი ვერ შევუერთდებოდით, მაგრამ შეიძლებოდა ამ სიტუაციიდან ისე გამოსვლა, რომ ჩვენს მტერთან მებრძოლი ქვეყანა არ გაგვეღიზიანებინა. იმაზე უკეთესი რა უნდა მოხდეს ჩვენს უახლოეს ისტორიაში, რომ ვინმემ ჩვენი მტერი დაამარცხოს?! დავაკვირდეთ მოვლენებს და მოვიქცეთ ისე, რომ ვინმე არ გავაღიზიანოთ. მხოლოდ რუსეთს ან უკრაინას არ ვგულისხმობ, არც დასავლელი პარტნიორების გაღიზიანებაა სწორი... კითხვა მაქვს “ქართულ ოცნებასთან” - რატომ არ გამოვიყენეთ საერთაშორისო არენაზე ჩვენი პოზიციების გამყარების შესაძლებლობა? ახლა ხომ მაინც დაინახა დასავლეთმა რუსეთის რეალური მხარე? რატომ არ ავტეხეთ ერთი ამბავი იმის გამო, რომ 2008 წლის აგვისტოს მოვლენები სამარცხვინოდ შეაფასეს, რატომ არ დავამუნათეთ ევროკავშირი იმის გამო, რომ თავის დროზე ტალიავინი რუსეთის გაღიზიანებას მოერიდა? მე რომ ქართველი დიპლომატების ადგილზე ვყოფილიყავი, ევროპარლამენტს ტალიავინის დასკვნას თავზე გადავახევდი”, - დაასკვნის გიორგი გობრონიძე.
“ევროპა ჩვენგან გაკრიტიკებას ნამდვილად იმსახურებს, მაგრამ იმის გამო კი არა, რომ თურმე ომში გვითრევდა, არა, იმის გამო, რომ 2008 წელს სათანადოდ არ შეაფასა რუსეთი. ის კი არ უნდა გვეძახა, ევროპარლამენტის რეზოლუცია ფარატინა ქაღალდიაო, ისეთივე პრივილეგიები უნდა მოგვეთხოვა, დღეს უკრაინა რომ ითხოვს. უკრაინა ერთ-ერთი ყველაზე კორუმპირებული სახელმწიფო იყო მთელ პოსტსაბჭოთა სივრცეში, მაგრამ კანდიდატის სტატუსი მიიღო. ჩვენ ვერა! რატომ? იმიტომ, რომ უკრაინამ სათანადოდ გამოიყენა შესაძლებლობა, ჩვენ ვერა! კიდევ ერთი აბსურდი მოხდა - ჩვენ ყველა საერთაშორისო არენაზე დავუჭირეთ მხარი უკრაინას, მაგრამ ჯეროვნად არ აღვნიშნეთ. სხვა სახელმწიფოები მცირედსაც რომ აკეთებენ, იმასაც ისე ფუთავენ, გეგონება, უზარმაზარი რამ გააკეთეს. ეს ბევრი რამის ბრალი შეიძლება იყოს, მთავარია, შეცდომა დაშვებულია და ის გამოსასწორებელია. ომით გამოწვეულმა კრიზისმა რისკებთან ერთად ქართველებს შესაძლებლობებიც მოგვცა. მაგალითად, რუსეთიდან შემოსულმა ძალიან ბევრმა მოქალაქემ საფრთხეებსა და რისკებთან ერთად კაპიტალიც შემოიტანა, რამაც მოკლევადიანი ეკონომიკური ზრდა განაპირობა. იმის მაგივრად, ეს შესაძლებლობა გამოვიყენოთ, ვკმაყოფილდებით იმით, რომ ჩვენს რესტორნებს ბევრი ქერა კლიენტი ჰყავს”, - ამბობს რესპონდენტი.
“რუსებმა უკრაინაში შეჭრით ისეთი შეცდომა დაუშვეს, როგორიც რუსულ პოლიტიკურ ელიტას არასდროს დაუშვია, მაგრამ იმას ვერ ვხვდები, სამხედრო ანალიტიკოსებს რატომ ეგონათ, რომ ევროპის ყველაზე დიდი ქვეყანა, სადაც 45 მილიონი კაცი ცხოვრობს, ადვილი დასამარცხებელი იქნებოდა, მით უფრო იმ ძალით, რომელიც რუსეთს ჰქონდა - 200 000 ჯარისკაცით ევროპის ყველაზე დიდი ტერიტორიის დაპყრობა და შემდეგ მისი გაკონტროლება სრული აბსურდია. ასევე აბსურდია 4-მილიონიანი ქალაქის აღება 25 000-კაციანი სამხედრო კონტინგენტით. 25 000 მოხალისე მარტო ერთ უბანში მოაგროვეს უკრაინელებმა. უკრაინის ბრძოლისუნარიანობამ დასავლეთს ბიძგი მისცა ინვესტიცია ჩაედო მის გამარჯვებაში. სამხედრო დახმარება მორალური ვალდებულება კი არა, პრაგმატული მიზნებით განპირობებული გადაწყვეტილებაა. ევროკავშირმა დაინახა, რომ რუსეთი მისთვის რეალური საფრთხეა. ახლა საკითხი დგას ასე - როგორ გამოვა ამ სიტუაციიდან რუსეთი. უკვე ფაქტია, ჩრდილოატლანტიკურ ალიანსთან დაკავშირებული პუტინის ამოცანა ჩავარდა. ნატომ არათუ 1997 წელს დაწესებულ საზღვრებთან არ დაიხია, 1600 კილომეტრით მიიწია რუსეთის საზღვრისკენ”, - ამტკიცებს გობრონიძე და შეკითხვაზე - “ანალიტიკოსები ადრე ამბობდნენ, რომ დრო რუსეთის სასარგებლოდ არ მუშაობს, ახლა გვესმის, რომ დრო უკრაინის სასარგებლოდ არ მუშაობს...” - პასუხობს:
“რაც უფრო გრძელდება კრიზისი, მით მეტად უჭირს რუსეთსაც, უკრაინასაც და ევროპასაც. არავინ იცის, რა შედეგით დასრულდება ეს ომი. ორივე მხარის წინააღმდეგ არის ფაქტორები და ორივე მხარეს აქვს უპირატესობები. საქართველო ორივე სცენარისთვის უნდა ემზადებოდეს. თუ რუსეთი დამარცხდა, მოსკოვს მოუწევს ექსკლუზიური გავლენის ზონებიდან გასვლა. ამ შემთხვევისთვის ჩვენ უნდა გვქონდეს გამზადებული აფხაზეთსა და ცხინვალთან, ასევე მეზობელ სახელმწიფოებთან ურთიერთობის სტრატეგია და გეგმა. მზადება უნდა დავიწყოთ იმ საფრთხეებისთვისაც, რომლებსაც რუსეთი სულის მოთქმის შემდეგ ისევ შეგვიქმნის. თუ რუსეთმა ეს ომი მოიგო, ძალიან ცუდ დღეში აღმოვჩნდებით. რუს საზოგადოებას იმედი მიეცემა, რომ მოსკოვი შეძლებს საბჭოთა კავშირის აღდგენას. ეს ჩვენს სუვერენიტეტს ძალიან დიდ საფრთხეს შეუქმნის”
ხარვეზები რეგისტრაციისას და ფარული ჩანაწერები - როგორ მიდის მზადება ენმ-ში არჩევნებისთვის
“ნაციონალურ მოძრაობაში” წინასაარჩევნო პროცესი დაიწყო. შაბათს დილიდან პარტიის თავმჯდომარის არჩევნებში მონაწილეობის მსურველ ამომრჩევლებს რეგისტრაციის გავლა შეუძლიათ. ეს პროცესი ორი კვირის განმავლობაში ონლაინ რეჟიმში გაგრძელდება, თუმცა უკვე დაფიქსირებულმა ტექნიკურმა პრობლემებმა ენმ-ს მხარდამჭერთა ნაწილში უკმაყოფილება და არჩევნების სამართლიანად ჩატარებასთან დაკავშირებით გარკვეული ეჭვები გააჩინა.ყველაზე რეიტინგული ოპოზიციური პარტიის თავმჯდომარის არჩევნები 28 იანვარს დაიწყება და 30 იანვარს დასრულდება. ამის პარალელურად კი პარტიაში დაძაბულობა და დაპირისპირება პიკს აღწევს. ლევან ხაბეიშვილმა “ტვ პირველთან” საუბრისას ფაქტიურად დაადასტურა, რომ მას მხარს ვანო მერაბიშვილი და დავით კეეზერაშვილი უჭერენ, თუმცა აქვე დაამატა, რომ ნიკა მელიას მხარეს ძმები ახალაიები არიან- წერს გაზეთი “რეზონანსი” სტატიაში, სათაურით ხარვეზები რეგისტრაციისას და ფარული ჩანაწერები - როგორ მიდის მზადება ენმ-ში არჩევნებისთვის.
“რაც შეეხება ნიკა მელიას, ის ფარული აუდიო ჩანაწერის გავრცელების შემდეგ საჯაროდ პირველად 13 იანვარს გამოჩნდა, თუმცა მედიის კითხვები „ნაციონალური მოძრაობის“ მოქმედმა თავმჯდომარემ უპასუხოდ დატოვა. კახეთში, მხარდამჭერებთან შეხვედრაზე მყოფმა ნიკა მელიამ კვლავ არაფერი თქვა ფარული აუდიო მასალის ავთენტურობაზე და არც იმაზე, თუ ვინ დგას ჩანაწერების გავრცელების მიღმა. მოქმედი თავმჯდომარის მომხრეები კი ფარული მასალის გავრცელების უკან მელიას მთავარი კონკურენტის მხარდამჭერებს ხედავენ. ამჯერად ასახელებენ ჯაბა წულაძეს. ენმ-დან თბილისის სარკებულოს წევრის, მამუკა გუგეშაშვილის თქმით, წულაძე, რომელიც ლევან ხაბეიშვილის ახლო მეგობარია, სწორედ ის პირია, ვინც ჩანაწერი პირველმა გაავრცელა. მისივე ვარაუდით, ჩანაწერის ერთ ფრაგმენტში მელია ნიკა გვარამიას ესაუბრება. ჯაბა წულაძე საქართველოში არ ცხოვრობს და ოფიციალურად არც “ნაციონალური მოძრაობის” წევრია, თუმცა პარტიის წარმომადგენელთა ნაწილი ამბობს, რომ ის ლევან ხაბეიშვილის ღია მხარდამჭერია. ხაბეიშვილის ფლანგის მიმართ ეჭვები პირველად დღეს არ გაჩენილა. ბაჩო დოლიძე უკვე რამდენიმე დღეა ღიად ამბობს, რომ ჩანაწერის რეგიონებში გავრცელებისა და შემდგომში ინტერნეტში განთავსების უკან ვანო მერაბიშვილი დგას. ნიკა მელიას ფარული აუდიოჩანაწერი 44-წამიანია და ის ინტერნეტ სივრცეში 10 იანვარს გავრცელდა. მასალაში არ არის დაკონკრეტებული ვის აგინებს ენმ-ის მოქმედი თავმჯდომარე, თუმცა, ჩანაწერის გავრცელებიდან მალევე ითქვა, რომ მელია მიხეილ სააკაშვილზე საუბრობდა”, - აღნიშნავს გამოცემა.
“აღსანიშნავია, რომ ამ ჩანაწერის გავცელებიდან ორიოდე დღეში ასევე გავრცელდა მიხეილ სააკაშვილის დედის, გიული ალასანიას საუბრის ჩანაწერი. ჩანაწერი 1 წუთი და 24 წამი გრძელდება და იქმნება შთაბეჭდილება, რომ მიხეილ სააკაშვილის საქართველოში ჩამოსვლამდეა გაკეთებული. “რუსთავი 2-ის” მიერ გავრცელებული ფარული ჩანაწერი ასევე ქმნის შთაბეჭდილებას, რომ გიული ალასანია ოპოზიციას ადანაშაულებს “პარაზიტობაში”. ფარული ჩანაწერით ასევე იქმნება შთაბეჭდილება, რომ თითქოს “ტვ პირველის” საინფორმაციო სამსახურის უფროს ნოდარ მელაძეს ხელისუფლების მამხილებელ მასალებს რუსეთიდან აწვდიან. ამავე ჩანაწერში ნახსენებია ყოფილი პრემიერ-მინისტრი გიორგი გახარიაც, თითქოს ის რუსული “პროექტია” ნაწილია. ამ სკანდალური პროცესების პარალელურად კი ენმ-ის აჭარისა და ქუთაისის გაყოფილებებმა ოფიციალურად გამოუცხადეს მხარდაჭერა ნიკა მელიას”, - განაგრძობს გამოცემა.
“ანალიტიკოსი ვახტანგ ძაბირაძე “რეზონანსთან” აცხადებს, რომ არჩევნების მოახლოვებასთან ერთად „ნაციონალურ მოძრაობაში“ დაძაბულობა კიდევ უფრო მოიმატებს. მისი აზრით, კომპრომატებით ომი ჯერ არ დასრულებულა და არ არის გამორიცხული, რომელიმე ჯგუფმა რაღაც ჩანაწერები კიდევ გაასაჯაროვოს. ანალიტიკოსი ვარაუდობს, რომ გამარჯვების უფრო მეტი შანსი შესაძლოა ლევან ხაბეიშვილს ჰქონდეს, რადგან მის უკან როგორც ფინანსების, ასევე პარტიაში გავლენების მხრივ საკმაოდ მძიმეწონიანი ფიგურები დგანან. ძაბირაძის აზრით, ვანო მერაბიშვილის და დავით კეზერაშვილის “ნაციონალებთან” დაკავშირება ხელისუფლებასაც აწყობს და ამიტომ არ გამორიცხავს, რომ არჩევნებში ლევან ხაბეიშვილმა გაიმარჯვოს”, - დასძენს გამოცემა.
“ამ ეტაპზე სიტუაციას თუ შევხედავთ, აქტიურობის მხრივ ყველაზე გამორჩეული ლევან ხაბეიშვილია. ის ბოლო დროს მეტ-ნაკლებად ახერხებს და ენმ-ის რადიკალურ ამომრჩეველს არწმუნებს იმაში, რომ ქუჩის აქციების ორგანიზებას შეძლებს და სააკაშვილის გათავისუფლების ირგვლივ უფრო მეტად იაქტიურებს. ბოლოს დაგეგმილ აქციაზე განვითარებულმა მოვლენებამ მე, მაგალითად, ასეთი შთაბეჭდილება დამიტოვა. მეორეს მხრივ კი ვფიქრობ, რომ ვანო მერაბიშვილის გავლენა არ არის პატარა ამბავი, რადგანაც ვხედავთ, რომ მას ძველი საქმიანობა არ მიუტოვებია და დიდი ალბათობით ხალხს პარტიაშიც უსმენს. ამიტომ ველი, რომ არჩევნების მოახლოვებასთან ერთად პარტიაში სიტუაცია კიდევ უფორ დაიძაბება. კომპრომატებს მგონია, რომ კიდევ ვიხილავთ და ეს ამ ორი აუდიო ჩანაწერით არ დასრულებულა”, - აცხადებს გამოცემის კორესპონდენტთან საუბრისას ვახტანგ ძაბირაძე.
“კეზერაშვილის და მერაბიშვილის პარტიასთან დაკავშირება ხელისუფლებასც აწყობს. მათთვის ხაბეიშვილს გამარჯვება უფრო მომგებიანია, რადგანაც იმ 9 წელთან ენმ-ის ასოცირება უფორ მარტივი იქნება და მერაბიშვილი, როგორც სააკაშვილის სისტემის მთავარი არქიტექტორი, ხელისუფლებას კიდევ უფრო მეტ კომფორტში ამყოფებს. რაც შეეხება სააკაშვილის ოჯახის პოზიციას, ნამდვილად ვერ ვიტყვი ვის მხარეს არიან. თუმცა ბოლო აქციაზე სააკაშვილის ერთ-ერთი ძმა ხაბეიშვილის მიერ ორგანიზებულ აქციაზე იყო. ამიტომ შესაძლოა სააკაშვილის ოჯახშიც ფიქრობენ, რომ მელიამ სააკაშვილის გათავისუფლებისთვის ბევრი ვერაფერი გააკეთა და ჯობია ახალი სახე მოსინჯონ. ამიტომაც ხაბეიშვილს შეიძლება უფრო გულშემატკივრობდნენ”, - დაასკვნის ძაბირაძე.
“რაც შეეხებაა იმას, თუ როგორ შეიძლება პარტიაში მოვლენები განვითარდეს არჩევნების შემდეგ, ძაბირაძე ფიქრობს, რომ უნდათ თუ არა დაპირისპირეებულმა მხარეებმა საერთო ენა უნდა გამონახონ. წინააღმდეგ შემთხვევაში “ნაციონალების” ამომრჩეველი გაიყოფა. რომელიმე დამარცხებული ჯგუფი თუ პარტიას დატოვებს, ეს ოპოზიციურ ფლანგზე გარკვეულ რყევებს გამოიწვევს. ძაბირაძის თქმით, ოპოზიცია ახლა ჩვენს ქვეყანაში ძალიან დასუსტებულია და ენმ-ის გაყოფა ოპოზიციურ ფლანგზე სიტუაციას კიდევ უფრო კატასტროფულს გახდის, თუკი არ გამოჩნდა ახალი მესამე ძალა, რომელიც ამ დასუსტებულ ოპოზიციურ ფლანგს სათავეში ჩაუდგება, თუმცა, მისივე შეფასებით, ასეთი ძალა ჯერ არ ჩანს. ანალიტიკოსი ნიკა ჩიტაძე კი აცხადებს, რომ სიტუაცია ნამდვილად რთულია, არჩევნების მოახლოვებასთან ერთდ პარტიაში დაძაბულობა მატულობს. მისი აზრით, დიდი მნიშვნელობა ექნება არა უშუალოდ არჩევნებს, არამედ მის შემდგომ მოვლენების განვითარებას. ჩიტაძე ფიქრობს, რომ დამარცხებულმა ჯგუფმა გამარჯვებულის აღიარება უნდა შეძლოს და ერთად პოლიტიკური თანაცხოვრება განაგრძონ. წინააღმდეგ შემთხვევაში პარტიის ორად გაყოფა ყველას დააზიანებს”, - წერს სტატიის ავტორი.
“არ ვიცი ვის მხარეს არის უპირატესობა. ალბათ უფრო ხაბეიშვილსა და მელიას შორის გამარჯვვების შანსები 50/50-ზეა. ძალიან რთულია წინასწარ რაიმე პროგნოზის გაკეთება. მე უფრო არჩევნების შემდეგ პერიოდზე გავამახვილებდი ყუარდღებას. ყველაზე მნიშვნელოვანი პერიოდი პარტიისთვის ამის შემდეგ დაიწყება. ვურჩევ ორივე მხარეს, რომ დამარცხებულმა გამარჯვებულს მიულოცოს და ერთად დარჩნენ. წინააღმდეგ შემთხვევაში მათი ამომრჩეველიც გაიყოფა და ორივე მხარე დაზარალდება, ეს კი ენმ-ის დასუსტებას გამოიწვევს, რაც წყალს ხელისუფლების წისქვილზე დაასხამს. არადა პირიქით, 2024 წლის არჩევნებისთვის პარტია უნდა გაძლიერდეს და ახალი სახეეებით დაკომპლექტდეს. ჩვენ გვახსოვს მსგავსი შემთხვევა, როცა 2016 წელს პარტიას ძირითადი ინტელექტუალური ბირთვი გამოეყო. მიუხედავად ამისა, “ევროპელებმა” ფეხის მოკიდება დიდად ვერ შეძლეს. ამიტომ სჯობს რაღაცაზე შეთანხმდნენ და არჩევნების შემდეგ არა საკუთარ ინტერესებზე, არამედ პარტიის გადარჩენასა და გაძლიერებაზე იფიქრონ. მე რომ სააკაშვილის ადგილას ვიყო, ორივე მხარეს სწორედ ამისკენ მოვუწოდებდი. სხვაგვარად პროცესები შეუქცევადი შეიძლება გახდეს და 2024 წლის არჩევნებისთვის საკმაოდ მძიმე შედეგი მივიღოთ”, - მიიჩნევს გამოცემის კორესპონდენტთან საუბრისას ნიკა ჩიტაძე.
თენგიზ ფხალაძე - ”ჩვენ უკრაინისთვის რასაც ვაკეთებთ, ვაფუჭებთ ჩვენივე განცხადებებით”
“საქართველოსა და უკრაინის ხელისუფლებები ერთმანეთზე კვლავაც მწვავე განცხადებებით გამოდიან. ისევ იქ ვტრიალებთ, იმ არასწორ კალაპოტში, რაშიც ჩვენი ურთიერთობა არ უნდა იყოს. თუ ეს თვისებრივად, ძირეულად არ შეიცვალა, კარგს არაფერს მოგვიტანს - ეს არის მთავარი. პრობლემა განცხადებები არ არის, პრობლემა უფრო ღრმაა და ეს არის შესაცვლელი, რაც სხვათა შორის, შეიძლება შეიცვალოს კიდეც. ამის შანსი ახლა გამოჩნდა. მაგალითად, ერთ-ერთია ის, რომ უკრაინა ელჩს ნიშნავს, რომელიც დღე-დღეზე უნდა ჩამოვიდეს. თუ ამას პოლიტიკური ნებაც თან დაერთო, მაშინ კარგი შესაძლებლობა მოგვეცემა, რომ ჩვენი ერთობლივი ისტორიის ეს არასწორი ფურცელი გადავშალოთ და წინ წავიდეთ. პრობლემა ის არის, რომ ჩაკეტილი ვართ ძალიან ვიწრო პოლიტიკურ კონიუნქტურაში, და ის ფუნდამენტი, რაც ჩვენი და უკრაინის გრძელვადიანი სტრატეგიული ინტერესებია, რომლებიც იმდენად არის გადაჯაჭვული, როგორც იტყვიან, ბედისწერაა ამ გზაზე ერთად სიარული, აი, ეს გვავიწყდება და ეს არის მთავარი პრობლემა”, - აცხადებს საერთაშორისო ურთიერთობების სპეციალისტი, პროფესორი თენგიზ ფხალაძე გაზეთ “კვირის პალიტრისთვის” მიცემულ ინტერვიუში, სათაურით ”ჩვენ უკრაინისთვის რასაც ვაკეთებთ, ვაფუჭებთ ჩვენივე განცხადებებით”.
“ჩვენ ერთმანეთი გვჭირდება. დღეს უკრაინის ირგვლივ გაერთიანებულია მთელი ცივილიზებული სამყარო და უნდა განვსაზღვროთ, ვართ ამ ცივილიზებულ სამყაროსთან თუ არა. ქართული პოლიტიკის პარადოქსია - რაღაცები გავაკეთეთ, რათა გვეთქვა, რომ სწორ მხარეს ვდგავართ, მაგრამ მერე ისეთი რაღაცები მოვაყოლეთ, რაც აღარ გვაძლევს იმის თქმის საშუალებას, ვთქვათ, სწორ მხარეს ვდგავართო. რასაც ვაკეთებთ, იმასაც ვაფუჭებთ ჩვენივე განცხადებებით. ამას ჩვენთვის კარგი არაფერი მოჰყვება. მთავარი მაინც სხვაა -უკრაინაში ომიდან გამომდინარე დღეს სავსებით ახალი გეოპოლიტიკური, გნებავთ, უსაფრთხოების არქიტექტურაა. ახალი გეოპოლიტიკური გადალაგებაა, ახალი გეოპოლიტიკური ეკვილიბრიუმის ძიებაშია მსოფლიო. უკრაინა გაიმარჯვებს და ეს აპრიორი ნიშნავს პუტინისა და მისი რეჟიმის კრახს, უკრაინა კი გახდება გეოპოლიტიკური ცენტრი, ძლიერი რეგიონული ძალა და ამის გაუთვალისწინებლობა არ გვარგებს”, - აღნიშნავს გამოცემის კორესპონდენტთან საუბრისას თენგიზ ფხალაძე.
“დღეს იქმნება უსაფრთხოების ახალი არქიტექტურა, რაშიც ცენტრალური ადგილი უკრაინას უკავია და თუ ამ ერთიანი სისტემის მონაწილე არ ხდები, მაშინ როცა გადალაგდება, იქ აღმოჩნდები, სადაც სხვა მოგიჩენს ადგილს - ეს არის პრობლემა. ცოტა ძნელია ჩვწენი ხელისუფლების ირაციონალური ქმედების რაციონალურად ახსნა. ამ არასწორი მიდგომით ქვეყანა ზარალდება. ჯერ ვერ ვხედავ. თუკი რამე გავაკეთეთ, მაგალითად, ხელისუფლების რომელიმე წევრმა, უწყებამ, ვთქვათ, საგარეო საქმეთა სამინისტრომ, საელჩომ, მეორემ კი, ისევ სახელისუფლებო გუნდიდან, ამას ისეთი განცხადებები დაურთო, გაკეთებულს ფასი დაუკარგა”, - განაგრძობს რესპონდენტი და შეკითხვაზე - “|ხელისუფლება ხშირად აპელირებს ოფიციალური კიევის განცხადებებზე, რომლებიც მართლაც არ არის მოსაწონი. რატომ აკეთებს ამას უკრაინა, რა მიზანი აქვს?” - პასუხობს:
“უკრაინა არის ქვეყანა, რომელიც ომობს. გასაგებია, რომ იქ ახლა ემოცია მძლავრობს. გარდა ამისა, ესა თუ ის მაღალი თანამდებობის პირი შეუმცდარი არ არის, შეცდომა ყველას მოსდის, მაგრამ სახელმწიფოთა შორის ურთიერთობა იმგვარად უნდა იყოს აწყობილი (ამის მექანიზმები არსებობს), რაც გამორიცხავს, რომ ცალკეულმა განცხადებამ ურთიერთობა დააზარალოს. როდესაც ქვეყნებს შორის სწორი კომუნიკაცია და ურთიერთობა არ არის, მაშინ რჩება მხოლოდ საჯარო განცხადებები, რომელიც ნამდვილად არ შეესაბამება იმ სულისკვეთებას, რაც უნდა ჰქონდეს ქართულ-უკრაინულ ურთიერთობას, რომელიც სისტემურად მოშლილია. სისტემურად მოშლილი ურთიერთობა სისტემურადვე უნდა დალაგდეს - უნდა იყოს უშუალო კავშირი პირველი პირების, უწყებების დონეზე. არც ერთ ქვეყანასთან არ შეიძლება ამგვარი ურთიერთობა, მით უმეტეს, უკრაინასთან, რომელთანაც სტრატეგიული პარტნიორობის დეკლარაციაზე გვაქვს ხელი მოწერილი. ასე რომ, მექანიზმები იმისა, თუ როგორ შეიძლება ვითანამშრომლოთ, არსებობს და საჭიროა მათი ამოქმედება...”